De Belgische band Hooverphonic heeft in haar 18-jarig bestaan maar liefst vier zangeressen versleten. De vijfde en nieuwste aanwinst is de jonge Noémie Wolfs. Samen met Noémie tourt de band nu door het land en woensdagavond was het de beurt aan het Paardpubliek om te beoordelen of deze nieuwe zangeres kan tippen aan haar voorgangster Geike Arnaert.
Maar eerst is het de beurt aan Houses. Een deel van deze band speelt vanavond een thuiswedstijd aangezien ze afkomstig zijn uit Den Haag en Leiden. De band komt in eerste instantie langzaam op gang. Zangeres Ella van der Woude weet met haar sterke stem het publiek al snel te overtuigen, maar verder lijkt het bij een hoop gitaarwerk en weinig variatie te blijven. Op het eerste gehoor is Houses zo’n typische 3FM Serious Talent band die makkelijk in het gehoor liggende, weinig vernieuwende indiepop maakt, maar naarmate je langer naar de nummers luistert hoor je ook de gelaagdheid en het volle geluid. Voor het druk babbelende publiek, wat toch echt voor Hooverphonic is gekomen, komt die ontdekking misschien te laat, maar Houses bewijst tijdens dit half uurtje dat ze een band zijn waar je in de toekomst rekening mee moet houden.
En dan is het moment daar waar iedereen voor gekomen is. Voorzien van lakschoenen en stemmige zwarte pakken betreden de muzikanten van Hooverphonic het podium. Terwijl de klanken van ‘One, two, three’ aanzwellen, voegt Wolfs (in een stylish tweed outfit) zich onder luide aanmoediging van het publiek bij hen. Ze heeft weliswaar niet het enorme bereik van haar voorgangster Arnaert, maar juist daardoor geeft ze de oudere nummers een compleet eigen geluid. En in dit geval is frêler dus zeker niet minder. Oude nummers zoals ‘Club Montepulciano’ en nieuwe nummers zoals ‘Anger never dies’ wisselen elkaar in rap tempo af. Hoewel deze in stijl sterk van elkaar verschillen, de oude nummers zijn wat bombastischer dan de wat recentere meer poppy nummers, blijft de stijl duidelijk herkenbaar als het sferische en classy tonen van Hooverphonic.
Gitarist Alex Callier lijkt een roeping als stand-up comedian gemist te hebben. Druk babbelend vermaakt hij het publiek met imitaties van Oh Oh Cherso’s Jokertje en beschrijvingen van zogenaamde ‘Høk’-feestjes in de Achterhoek. Terwijl Wolfs het publiek aanmoedigt om Callier toch zo snel mogelijk af te kappen (haar schoenen doen pijn), kletst Callier onverstoord door over allerlei ditjes en datjes. Het lijkt misschien niet helemaal te passen bij het stijlvolle image wat de band doorgaans uitstraalt maar tegelijkertijd brengt Callier daarmee humor in de set waardoor de soms wat zware muziek niet een sombere boventoon gaat voeren.
Natuurlijk komt ook de grootste Hooverphonic hit ‘Mad about you’ voorbij, maar dit is niet het hoogtepunt van de avond. Die plek is gereserveerd voor een wonderschone cover van Massive Attacks ‘Unfinished sympathy’ die misschien nog wel mooier is dan het origineel. Ondersteund door slechts de klanken van een piano betovert Wolfs de grote zaal van het Paard tot een muisstille ruimte vol mensen die ademloos naar het sfeervol verlichte podium staren. Dit is ook één van de weinige momenten dat de stem van Wolfs niet overschaduwd lijkt te worden door het geluid van de instrumenten wat, zoals meer regel dan uitzondering lijkt te zijn in het Paard, weer eens knetterhard staat.
Met een dubbele toegift, waarbij het laatste nummer ‘How do you sleep’ volgens de band de politieke situatie in België perfect omschrijft, nemen de Belgen afscheid van het Haagse publiek. Wolfs snoert alle critici de mond en bewijst vanavond ze dat ze niet slechts de vervangster is van de vorige zangeres, maar dat ze door haar stem en frisse persoonlijkheid een compleet nieuwe dimensie toevoegt aan de klanken van één van de bekendste Belgische bands ooit.