3VOOR12 Den Haag sloeg Shantykoor Scheveningen en de Chinese Ping even over, maar pikte donderdagavond 23 juni wel Rosie, Elato en The Shenanigans mee uit de Zeeheldenprogrammering.

Iedereen is zijn zonnebril vergeten. Het is half acht wanneer een lage zomerzon onverwacht een warm licht verspreidt over het Prins Hendrikplein en de karakteristiek van het Zeeheldenfestival in een sfeervol avondlicht zet. Kinderen dansen met zwervers voor het podium, de buurtbakfietsbrigade drinkt biertjes naast de plaatselijke coffeeshoppopulatie en de zelfbenoemde buurtspiritueel roept met zijn excentrieke dans bovenaardse krachten aan. Het is het festival waar kleinkind en opa samen muziek studeren, waar de regel ‘blow met mate’ met Duct tape onzichtbaar is gemaakt en waar het fikse gehalte Man Bijt Hond sollicitanten garant staat voor gezellige hilariteit. Pilaf en Souflaki vallen in voor slappe friet en melige poffertjes, en met de bonte zeeversieringen rondom de plaats delict brengt het Zeeheldenfestival het gedroomde festivalgevoel met zich mee.

‘Je kunt echt zien dat jullie er plezier in hebben’ is meestal onderdeel van het oplossingsgerichte commentaar bij een kindertalentenjacht waarbij valse blokfluittonen trommelvliezen doorprikken en ongelijke pasjes choreografen tot harentrekkerij manen. Zonder enige slechte prestatie te hoeven maskeren kan men er niet onderuit om bij het zien van Rosie dezelfde opmerking plaatsen: wat een energie! De mannen van de op AC/DC geïnspireerde doorgewinterde rockband spelen met de passie van een twaalfjarige. In hun ontwapenende enthousiasme heeft het Prins Hendrikplein geen andere keuze dan de voetjes van de vloer halen. Een uur lang brengt Rosie stevige rock ’n roll waarbij de podiumervaring van de bandleden de muziek prima overeind houdt. ‘Rock ’n’ roll is zo simpel!’, roept zanger Hans Philipsen vrolijk naar zijn publiek. Daar zit dan ook het enige minpuntje van Rosie: als muziek een simpele basis heeft gaat het op elkaar lijken.

Na Rosie staat, tegen het decor van een onderwaterwereld, Elato opgesteld in de partytent. De vijfkoppige formatie heeft zich gespecialiseerd in het brengen van Ierse muziek en heeft een keur aan rariteiten meegenomen zoals Uilleann Pipes (een Ierse doedelzak, zegmaar) en een Bodhrán. Hoewel de zee en Ierland de facto weinig met Tolkien te maken hebben, doet de vrolijke sfeervolle folkmuziek toch vermoeden dat Gandalf ieder moment zijn neus om de hoek van een zeester kan komen steken. Het geluid is slecht en de muziek wordt na een uur wat eentonig, toch nemen veel bezoekers de kans graag waar om met de bijzondere muziekstroming kennis te maken en de band speelt goed in op de intieme sfeer die hierdoor ontstaat. Er wordt niet geheadbangt, er is geen pit, wél zorgt een meisje uit het publiek onverwacht voor het complete Ierse plaatje met een traditionele volksdans.

Bij het Utrechtse The Shenanigans op het hoofdpodium blijft het headbangen ook uit, wel wordt er uitzinnig gedanst op de vrolijke skaklanken van de doorgewinterde podiumbeesten. Hoewel in beginsel wat voorzichtig en net als de andere twee bands behoorlijk eentonig, weten de Utrechters het plein in anderhalf uur prima aan het dansen te krijgen. Het beste nummer van de avond is een primeur, The Shenanigans heeft een nieuw nummer waarbij het gezellige, maar eeuwige skaslagje eindelijk wordt afgewisseld met wat verfijnder gitaarwerk. Het Zeeheldenfestival sluit donderdag af met een feestje en belooft daarmee veel goeds voor het komende weekend.