Paolo Nutini stond vrijdagavond 17 juni in een compleet uitverkocht Paard van Troje. Op Nederlandse bodem is hij vooral goed in poptempels uitverkopen en als publiekstrekker op festivals. Maar zijn debuut cd ‘These Streets’ en de opvolger ‘Sunny Side Up’ doen het hier beduidend minder dan in zijn thuisland. Meer hits dan het über vrolijke ‘New shoes’ heeft Mr. Nutini in de Lage Landen niet gescoord. En wie uitgaande van dit poppy nummer denkt het repertoire van Nutini te kennen, komt bedrogen uit. Zijn doorleefde stem kan zoveel meer. Iets wat vanavond tot zijn recht kwam. Begeleid door zijn band The Vipers en blaassectie Horns of Thunder (beiden doen denken aan vervolgen tijden met een licht rock ‘n’ roll sausje), werd het in het Paard een feestje.
Als de hunk uit Paisley de avond sterk opent met een rockversie van ‘Jenny don’t be hasty’ is de sfeer voor de avond gezet. Bij Paolo verwacht je een zaal vol opgewonden meisjes met spandoeken. Met zijn model-looks niet verwonderlijk. Maar zo anders is het vanavond in het Paard. Ja, de eerste drie rijen zijn bezet met zwijmelende meisjes, maar voor de rest is het publiek zeer divers. Hele gezinnen staan in de zaal en oma’s zijn geen uitzondering. En hoe verwonderlijk: het stikt van de mannen die de nummers uit volle borst meezingen.
Wat ook erg bijzonder is, normaal is “the wee bloke” te dronken, te stoned, totaal van de wereld en een beetje spastisch in zijn bewegingen. Ook nu drinkt hij het ene glas bier - en dan weer wijn - na de andere, maar zijn microfoonstandaard heeft hij vanavond niet nodig om overeind te blijven staan. Zijn ogen heeft hij soms open. Hij kan zelfs dansen! Oké, een beetje vreemd is hij wel, maar dat komt ook doordat hij binnensmonds praat en dat Schotse accent wordt niet door iedereen begrepen. Een veel gehoord minpunt vanuit het publiek. Als hij een nieuw nummer ten gehore brengt, ‘Cherry blossom’, en vraagt aan het publiek of ze willen jureren als in X-Factor, krijgt hij nauwelijks respons. Het Schotse accent is dus ook zijn handicap.
In sneltreinvaart komen verschillende pareltjes van zijn twee albums voorbij. Zoals ‘These streets’, ‘Candy’ en ‘10/10’. Folk, pop, reggae, soul, hij doet het allemaal. En zijn stem klinkt in elke stijl even sterk, met een lekker rauw randje. Bij de eerste tonen van zijn hit ‘New shoes’ wordt het publiek uitzinnig. Luidkeels wordt meegezongen. De uptempo nummers (zoals ‘Pencill full of lead’) van de zanger vallen goed in de smaak. Telkens krijgt hij daarmee de zaal op zijn kop. Maar de Schotse troubadour brengt ook wat van zijn langzame nummers (zoals ‘Tricks of the trade’). Heel opvallend, het publiek is dan muisstil. Na een korte pauze keert Nutini terug in de dampende zaal. Nu weer met ‘Jenny don’t be Hasty’, maar dan in een meer ingetogener versie. Nadat hij zijn band heeft voorgesteld en het wil laten voor het is, pakt Paolo de fles wijn die bijna leeg is. Hij proost en besluit, omdat het zo’n geweldig publiek is, dan nog één nummer te doen. Met ‘To pretend’ van MGMT sluit hij de avond af. “See you at the bar.” We hebben hem alleen niet meer gezien.