Altijd lastig: een verjaardagsfeestje waar je niemand kent en in je eentje naar toe moet. Uw verslaggever toog naar Wateringen om een kijkje te nemen bij het partijtje dat Nederland Drie gaf ter ere van haar 40- jarig bestaan. Zwembroek mee en men zou worden thuisgebracht!
Met een ouderwetse stempel op mijn hand stapte ik de donkere ruimte in en nadat mijn ogen aan het donker gewend waren, besloot ik eerst een drankje te bestellen aan de bar... Gewapend met mijn spa (rood) stelde ik me tactisch op ter hoogte van de mengtafel en liet mijn blik door de ruimte dwalen. Wat voor vlees had Nederland Drie in de spreekwoordelijke kuip vanavond? In de ruimte, waar een stel dronken en teleurgestelde bezoekers van vak S nog geen schade zouden kunnen aanrichten, bevond zich een dwarsdoorsnede van de bands op de programmering, hun vriendinnetjes en een enkel ouder familielid dat de verrichtingen van zoon- of dochterlief kwam ondersteunen. Geen verrassingen dus en tegelijkertijd het probleem van vele gelijksoortige podia: hoe krijg ik de verwende mensch van zijn of haar kont af om in mijn tent te komen kijken en luisteren naar iets dat nog niet voorbij is gekomen op tv en in alle waarschijnlijkheid nog niet zo gestyled en gladgestreken is als het imago van, pak ‘m beet, Ben Saunders?
Naar podia als de jarige ga je om het zweet te ruiken, de splinters van de drumstokken om je heen te horen suizen en te voelen waarom het ook al weer zo tof was om een gitaar om te hangen en een podium op te klimmen! Volledig draaiend op vrijwilligers is het razend knap dat Nederland Drie nog leeft en ook heden ten dage nog haar beste beentje voor zet. Posters aan de muren herinneren aan de vettere jaren waarin mensen als Herman Brood ieder jaar wel een keer langs kwamen en garant stonden voor een volle tent en zweet langs de muren…
Toch bleek ook vanavond een succes: alle 250 polsbandjes waren verkocht en er werd nog een enkeling toegelaten om een biertje te drinken en de jarige te feliciteren. Is er gebrek aan talentvolle bandjes? Absoluut niet! Vandaag te horen onder andere strakke schrijnende metal, fijne liedjes met een kop en een staart en ook de geluidsmensen leverden een vrij goede prestatie, zeker gezien het grote aantal ‘changeovers’; Iedere band speelde dertig minuten en vervolgens was er vijftien minuten beschikbaar voor het weer bespeelbaar maken van het podium voor de volgende in de rij. Knap werk!
Haalt Nederland Drie 2051?
We denken van wel: er zal altijd een behoefte blijven bestaan een donkere holen waar muzikanten zichzelf en het publiek het schuim voor de ogen kunnen spelen. Jonge muzikanten moeten bevlogen en geïnspireerd weer naar huis gaan om wat ze die avond vlak voor zich hebben zien gebeuren. Zolang dat ondersteund kan worden door een fanatiek team van vrijwilligers en de wetgeving met betrekking tot geluidsnormen de minimale ruimte blijft geven, zal Nederland Drie nog lang de geboortegrond en de sterfplek (vrij naar de informatiefolder) zijn van nieuwe generaties helden. Driewerf hulde, of, om het op zijn Westlands te zeggen; “Het was weer een BEST avondje Nederland Drie!”