Met dit ranzige februariweer heb je af en toe iets warms nodig dat je weerhoudt van antidepressiva, of erger nog: vrijwillige opsluiting in de eerste de beste hermitage in Drenthe. Hoewel je lichaamshaar laten groeien niet eens zo’n slecht idee is met dit klimaat, zijn er ook tal van andere oplossingen om dat gelukzalige, door zondoordrenkte zomergevoel terug te krijgen. Vraag het aan het Spaanse formatie La Pegatina. Deze Barcelonezen fluiten de zon met hun Spaanse en Latijns-Amerikaanse rythms direct terug naar Nederland. Nooit meer winter!
Supportact van deze avond is de Amsterdamse band Zorita, welke vorig jaar al in de finale van de Grote Prijs van Nederland stond. De opzwepende ‘mestizopop’ (wat ‘mengeling van verschillende stijlen’ betekent in het Spaans), wordt met een flinke zwaai de zaal in geslingerd. Vrolijk, aanstekelijk en van behoorlijke muzikale klasse. De muziek belooft enorm veel goeds voor de rest van de avond, maar het publiek is er nog niet helemaal klaar voor, op een paar bier drinkende en ‘Olé’-roepende mannen achterin na. De matte reacties van het publiek lijken onzekerheid op het podium te veroorzaken. Hierdoor wordt het verwachte openbreken van de wolken nog even uitgesteld. Heel jammer, want Zorita blijkt in alle opzichten de finaleplek van vorig jaar absoluut verdiend te hebben.
Als La Pegatina het podium betreedt, komt het publiek ineens los. De feestsfeer is compleet wanneer de bezoekers bedolven worden onder gekleurde slingers en confetti. Dat de band er al ruim zeven jaar touren en meer dan 400 optredens op heeft zitten, is vanaf de eerste noot duidelijk: zonder problemen injecteren de enthousiast springende bandleden de zaal met een goede dosis uitbundige rumba, flamenco, ska, reggae en alles waar maar op zijn Catalaans op gedanst kan worden. Ondanks de ongecontroleerde bewegingen die de bandleden soms maken, wordt er enorm strak gespeeld. De drummer is overduidelijk de stabiele factor in het geheel, en is onmogelijk van de wijs te brengen door de heersende feestvreugde. Kaarsrecht als een wassen beeld, legt hij een stevige beat neer, waarop de uitbundige bandleden het ene na het andere catchy nummer bouwen.
Het feest is aan, en dat terwijl de zaal van het Paard niet helemaal vol staat. La Pegatina verdient beter, maar voor het publiek is het erg gunstig. Zelfs met heel wat kubieke centimeters aan dansruimte zien we regelmatig enthousiaste ellebogen in onoplettende ogen terechtkomen. Er wordt meegeklapt, meegedanst en zelfs meegezongen. De nummers beklijven zo ontzettend, dat er soms fonetisch meegeblèrd wordt met het Spaanstalige repertoire.
Hoe goed en aanstekelijk de muziek ook is, na verloop van tijd ‘weten we het wel’. Dat is dan ook meteen het enige kritiekpunt: La Pegatina is helaas te veel van hetzelfde, en er mist ook een zekere dynamiek. De setlist lijkt in slechts één tempo afgewerkt te worden. Na enige tijd zijn onze voeten ook moe en staat na de laatste noot het weerzien met het winterweer ons behoorlijk tegen. Pessimisten noemen het vals sentiment, optimisten noemen het een perfect substituut van het zomergevoel, maar het feestje van La Pegatina was vooral heel eerlijk en oprecht. Carnaval, maar dan met klasse. Dan nu maar noodgedwongen terug onze kluis in. Kom ons maar halen als het buiten ook Pegatina-proof is.