Nadat het optreden van The Slot in december uitgesteld moest worden vanwege visumproblemen, was het zaterdag 5 februari wel raak voor de onvervalste Russische nu-metal. The Slot is groot in Rusland en gaat ook in Europa heel groot worden, pretendeert het gezelschap. Er is nog wel een hoop werk aan de winkel, want supportact Bagga Bownz trok de meeste bezoekers naar de kleine zaal van het Paard.

Eerst dus de Haagse band Bagga Bownz, die het optreden begint met een sample van de ook aanwezige Armin van Buuren. Broerlief Eller van Buuren heeft zijn voet gebroken tijdens een optreden in Australië, maar dat mag de pret niet drukken. Zeker niet omdat hij ook verrast met een impromptu opgenomen verjaardagsliedje.  Dit zet eigenlijk een beetje de toon voor het optreden, de vibe is goed. Helaas is het geluid vooral tijdens de eerste helft van het optreden wat minder, waardoor de raps en zang niet erg goed over komen.  Muzikaal staat hier een uitstekend fundament, maar het is jammer dat het door het geluid toch nog net niet overtuigt, zeker tijdens de laatste tracks. Een prima combinatie tussen de bekende tracks van ‘Done With The Pain’, waaronder onder andere de titeltrack, ‘A dog’s life’ en ‘Losing again’, en het nieuwe werk.

Voor The Slot is het een bijzondere avond. Het is voor de Moskovieten het allereerste optreden buiten Rusland. Er staan inmiddels al wat meer shows gepland, en later dit jaar zullen zij het voorprogramma verzorgen voor P.O.D. - laten we hopen dat daar tegenwoordig nog wat mensen op af komen. Het optreden van de hoofdact had best een kwartiertje korter gemogen, want tegen het einde van de set wordt het geheel toch wat eentonig. Hoewel het een komisch tintje heeft, zou de band - als het zichzelf serieus wil nemen - ook een nummer als ‘Kenny’ beter achterwege kunnen laten. Op zich niets mis met een komisch liedje dat aan South Park refereert, maar er mag nog wat aan bijgeschaafd worden, totdat het een toegift waardig is. De cover van 30 Seconds To Mars is wel sterk, een van de songs waarbij zangeres Daria Stavrovich vol overgave alles uit haar kleine lichaam krijst.

Technisch is het allemaal wel in orde en al met al is het best een aardig optreden, maar dezen en genen moeten even terug met de voetjes op aarde. Men zegt een van de grootste rockbands in Rusland te zijn, dit valt al te betwisten, en de wereldwijde doorbraak lijkt ook nog ver van ze vandaan. Toch is er absoluut potentie in de band, en met wat meer catchy nummers en betere interactie met het publiek kunnen ze nog een heel eind komen.