“Here I am, on my own”. Het zijn de eerste treffende woorden op het langverwachte debuutalbum van singer-songwriter Tim Akkerman. En vrijwel direct slaat de vergelijking en herinnering aan zijn verleden om naar eigenzinnige verwondering. Het is Akkerman gelukt een integere, persoonlijke plaat te maken met een eigen stempel die hem veel beter lijkt te passen. De opening, ‘Catch the sun’, zet de toon en vooral met ‘Save’ doet Akkerman een gooi naar een vooraanstaande positie in het Nederlandse singer-songwritergilde. ‘Nonzero’ draagt zelfs een Jim Groce-achtig (opa vertelt) karakter. Geen toeval, gewoon een regenton aan talent en keihard werken.

Na een kleine terugval met de nummers ‘Give it all’ en ‘Gold seeker’ herpakt Akkerman zich met het instrumentale titelnummer, dat wat doet denken aan James Blake. Dubstep in een intiem jasje, dat direct uit kan in het opbeurende ‘Winter is over’, met het warme en vriendelijke instrumentarium. Het album is over de helft en pakt een dikke acht. De volgende nummers rechtvaardigen dit cijfer, want ‘Brother’ en ‘Stronger each day’ klinken fris en overtuigend. De stem van Tim, toch al sterk op dreef, past perfect bij de fraaie melodieën. Vervolgens gaat het om en om. Tussen goed en uitstekend. Te beginnen met het goede ‘Between the sun and the moon’ en het schitterende ‘Blind’.

Voordat we het venijn in de staart ervaren klinkt het behoorlijke ‘Danielle’. Een dromerige ballade, die misschien iets te lang doorsijpelt. Maar het vormt een prima opmaat voor het slotakkoord van Anno. Tim Akkerman bewaart namelijk het lekkerste voor het laatst. ‘Bright eyes’ is een liefdevol slaapliedje. Een cadeau aan je geliefde. Indringend gezongen, fluweel pianospel en waardevol in sombere tijden. Opgeteld weten we nu wie Tim Akkerman echt is. Niet de leadzanger van een rockband, maar een muzikale stylist.