Het feest op het Spuiplein komt dit jaar maar erg langzaam op gang. Waar het op de Grote Markt inmiddels al snel volstroomt, staat het op het Spuiplein bij de eerste acts nog erg leeg. Gedurende de avond stroomt het Spuiplein echter snel vol en bij Dio is het al erg druk. Naast Dio waren er op het Spuiplein ook optredens van Beef, Garland Jeffreys, A Brand en Waylon.

Pop met een vleugje soul, dat is wat Waylon voor de eerste paar bezoekers van het Spuiplein in petto heeft. Het kersverse talent uit de populaire talentenshow ‘Hollands Got Talent’ komt eerst wat moeizaam op gang, maar naarmate er meer soul in zijn set naar boven komt, raakt het publiek overtuigd van zijn talent. Waylon heeft een dijk van een stem maar daar is in de eerste paar softpopsongs helaas niks van te merken. Waylon laat pas echt zien waarvan hij gemaakt is op het moment dat zijn gitaar neerlegt en zijn band meer ruimte krijgt om te swingen en grooven. Cover ‘Ain’t too proud to beg’ van Wilson Picket is een goede vondst waarmee Waylon het publiek naar zijn hand zet. In de nummers die daar op volgen is het duidelijk wat een goede artiest er op het podium staat; Hij heeft de stem, hij heeft de looks, de danspasjes en zelfs de leuke liedjes. Erg jammer dat dit pas in het laatste gedeelte van de set duidelijk wordt.

Eindelijk lijkt ook Nederland de muziek van A Brand te snappen. In thuisland België staan de vijf heren al jaren aan de top, en ook bij het Nederlandse publiek lijkt na drie albums nu het kwartje te vallen. Zo stonden zij begin dit jaar verdienstelijk op EuroSonic en zie je de naam A Brand steeds vaker in het clubcircuit en op festivalaffiches verschijnen. Vanavond proberen zij, iets vroeger dan gepland, even voor acht uur het Haagse publiek te overtuigen. De podiumpresentatie is indrukwekkend; vier gitaristen gestoken in parelmoerkleurige pakken naast elkaar met in het midden de strak en energiek drummende Frederick Heuvinck. Wat A Brand uniek maakt is de samenzang van alle bandleden waardoor de stuwende rockmuziek imposant overkomt. Glamrock, rock n’ roll maar ook electro invloeden komen voorbij. Vooraan gaan enkele dronken Polen helemaal los maar verder is de reactie van het beperkt aanwezige publiek wat matig. De bands speelt goed maar het geluid is niet optimaal en weet daardoor het publiek niet helemaal te overtuigen.

Om half tien geeft Garland Jeffreys acte de presence op het Spuiplein. Samen met band geeft deze oudgediende van muziekland een show van een uur, beginnend met het nummer ‘I’m alive’. Dat hij onmiddellijk indruk wil maken, blijkt uit het feit dat hij het publiek ingaat terwijl hij onverstoord door zingt. Bij de nummers die volgen, verslapt enigszins de spanning en is het wachten op een bekend nummer. Uiteindelijk komt dan ‘Hail! Hail! rock’n’roll’ voorbij, waarbij Garland het publiek laat participeren. Ook ‘Matador’, waarmee deze inmiddels bijna 65-jarige zanger een hit scoorde in 1980, wordt door de mensen op het Spui enthousiast ontvangen. Andere radiohits als ‘The answer’ en ‘Welcome to the world’ blijven helaas achterwege. Waarom eigenlijk? Het slotnummer is een herhalingsoefening van het begin van de show; opnieuw wordt ‘I’m alive’ ten gehore gebracht en opnieuw gaat Garland Jeffreys het publiek in. Wanneer hij gedag heeft gezegd tegen het publiek, bekruipt de vraag of hij ooit nog op een Haags podium zal staan, gezien zijn hoge leeftijd.

Wanneer Dio rond elf uur het podium beklimt is de drukte op het Spuiplein op zijn hoogtepunt: duizenden mensen zijn toegestroomd om Nederlands nieuwste raptalent live in actie te zien. Ze worden niet teleurgesteld: Dio trakteert samen met een aantal andere rappers op een spetterende, energieke show waarbij stilstaan niet tot de mogelijkheden behoort. Over de kwaliteit van het repertoire valt te discussiëren: een hit als ‘Tijdmachine’ met zijn kinderlijke simpelheid en hier en daar een vals nootje kunnen we nu niet bepaald als een muzikaal hoogstandje beschouwen. De jongens brengen de vrolijke nummers echter vol overtuiging en zoeken veel contact met het jonge publiek, wat de KoninginneNach sfeer op het Spuiplein absoluut ten goede komt.

Na het ‘laten we het even hebben over mij’ van Dio slaat de sfeer om naar Beef’s contrasterende ‘Peace to all of you’.  Met zijn gezellige reggaeklanken mag Beef de avond op dit podium afsluiten. Hoewel de muziek erg prettig klinkt weet de band te weinig afwisseling in het programma te brengen om anderhalf uur boeiend te blijven. De nummers lijken allemaal erg op elkaar, en alleen het spelen van enkele covers, het geweldige solowerk van de saxofonist en een geslaagd gastoptreden van zangeres Leona kunnen wat broodnodige afwisseling in het programma te brengen. Beef vormt deze avond een muzikaal geslaagde, maar langdradige afsluiter voor het Spuiplein.