In het weekend van 22 en 23 mei zal Den Haag weer vele Jazzgrootheden tegenkomen op het The Hague Jazz festival. Dit jaar alweer voor de vierde keer in het World Forum. Vele klinkende namen staan er op het programma (waarbij je je vingers kan aflikken). De woensdag voorafgaand aan dit festival kon het publiek warm draaien met de Warming Up. Met dit jaar ondermeer Hugh Masekela, Trijntje Oosterhuis, Frank McComb en de Brand New Heavies.
De Warming up van dit jaar begint al vroeg om 16.00 uur op een paar kilometer afstand van het World Forum, namelijk op de Frederik Hendriklaan. Drie acts mogen het winkelende publiek verwelkomen en lekker maken voor het festival, aankomend weekend. Het kan bijna niet mis gaan in het chique winkelgedeelte van het Statenkwartier.
Hot Water uit Zuid-Afrika mag het spits afbijten en doet dit met verve. Een viertal muzikanten uit de buurt van Kaapstad. Diegene die wel eens in Zuid Afrika zijn geweest herkent ook meteen de sfeer die doorsijpelt in de nummer van Hot Water. Met een instrumentaal begin wordt het publiek eerst afgetast en doen de muzikanten het voorzichtig en ontspannen aan. Donovan Copley, de frontman van de band, begeleidt zichzelf aan het begin van de set met gitaar waarbij de klankkast bestaat uit een olieblik. Iets wat meer voorkomt in Zuid Afrika en voor het typische juju geluid zorgt. De songs met de illustere titels; Bushfire, Thembi, Siki Siki en Shushu gaan er in als koek bij het winkelende publiek van de Fred. Uiteraard is de invloed van Zuid Afrikaans grootste popster Johnny Clegg niet ver weg bij Hot Water. De ingetogenheid van Clegg wordt hier en daar ondergedompeld een krachtiger en meer ontwapenend geheel. Aan het eind van de set zijn niet alleen alle kinderen aan het dansen maar heeft Hot Water er een hoop Nederlandse fans bij.
Frank McComb heeft te kampen met geluids- en technische problemen. Hierdoor kan deze zanger/pianist pas veel later starten dan gepland. Dit legt hem geen windeieren en speelt hierdoor voor het publiek wat eigenlijk voor Trijntje Oosterhuis is gekomen. Deze Amerikaanse rasmuzikant laat zichzelf begeleiden door een handvol Nederlandse sessiemuzikanten. Het is dat McComb het ons zelf zegt, anders had het publiek het niet geweten. De muzikanten zijn niet de minste en Frank mag blij zijn met deze zwaargewichten en topmusici. Om in te komen en de geluidsmensen de tijd te geven om het geluid goed af te stellen, zet McComb & Co gewoonweg in en swingt er rustig op los. Als even later Stevie Wonders hit ‘Superstition’ wordt gespeeld lijken de technische problemen verholpen. McComb is overduidelijk beïnvloedt door mister Wonder. Zijn zang lijkt veel op die van de meester. Het typische elektrische jazzpiano geluid met een funky feeling doet weer denken aan dat van George Duke en Herbie Hancock. Niet zo virtuoos maar wel het typische gevoel. Buckshot Lefonque’s hit ‘Another day’ ontbreekt natuurlijk ook niet op de lijst. Als na een klein drie kwartier McComb het podium moet ruimen voor Oosterhuis staat het pleintje goed vol.
Trijntje Oosterhuis wordt vandaag slechts begeleid door Karel Boehlee. Een beetje karige begeleiding voor zo’n grote zangeres. Na de swingende en geïmproviseerde set van Frank McComb valt de set van onze Nederlandse vedette een beetje in het niet. Het publiek heeft er ook wat meer van verwacht. Wie de albums van Trijntje kent weet wat voor vlees er in de kuip zit. Haar albums met songs van Billie Holliday en Burt Bacharach wisten de weg naar de consument blindelings te vinden. Hierdoor behoort Trijntje Oosterhuis tot de hoogste regionen van de Nederlandse jazz en daarbuiten. De setlist vandaag bestaat hoofdzakelijk uit repertoire van de legendarische componist en liedjesschrijver Burt Bacharach. En dat geheel gratis op een woensdagmiddag.
Op het Plein is het om 20.00 uur tijd voor een grote legende, eveneens afkomstig uit Zuid-Afrika, Hugh Masekela. Een grootheid puur sang. Deze oude trompettist heeft een cv waar menigeen niet aan kan tippen. Ondanks zijn hogere leeftijd van 70 lentes, bruist z’n performance als nooit te voren. Niet alleen speelt hij trompet als een echte koning, Masekela entertaint zijn publiek zoals alleen de allergrootsten dat kunnen. Schreeuwen, dansen, opjutten en z’n band dirigeren, hij doet het allemaal in één enkele handomdraai. Als halverwege de set de klassieker ´Grazing in the grass´ wordt gespeeld en flink wordt uitgesponnen kan het eigenlijk niet meer stuk. Het spelplezier, levenslust en zijn talent spatten letterlijk van het podium af. Of hij niets anders kan en hiervoor in de wieg is gelegd, zo lijkt het. Zijn band, bestaand uit hoofdzakelijk jonger personeel, doet niet onder aan Masekela zelf. De drummer slaat de meest ingewikkelde breaks of het een piece of cake is, terwijl de bassist op zijn zessnarige reus de boel opfunkt en doorpompt. Na ‘Freedomtrain’, een lied over Zuid-Afrika en diens grootste man Nelson Mandela is het optreden afgelopen. Eigenlijk veel te kort.
Op een zonnige Grote Markt begint de Warming Up om 19:30 uur. De avond, gepresenteerd door Rene Bom, begint rustig. Gedurende de avond word het echter steeds drukker. Helaas heeft de eerste band, Rue de la Muette, daar niet veel aan. Zanger Patrick Ochs probeert de mensen dichter bij het podium te krijgen met wat vriendelijke kreten en een uitnodigend gebaar met de handen, maar het mag niet baten. Aan het optreden zelf (het debuut in Nederland overigens) kan het echter niet gelegen hebben. De band voert een diverse playlist uit. Rustige nummers, waarbij de zanger op een expressieve manier zijn Franstalige teksten bijna voordraagt, wisselen dansbare, swingende nummers af. Hier en daar wordt er ook nog wat gestrooid met Klezmer-achtige invloeden en het aanwezige publiek staat zichtbaar te genieten. Hier en daar zie je zelfs wat mensen een klein, voorzichtig dansje doen. Het optreden duurt slechts 45 minuten maar smaakt zeker naar meer.
Als tweede band treed Freshlyground op. Dit is de populairste band uit Zuid-Afrika en heeft al bij diverse bekendheden op het podium gestaan. Er blijkt een flinke fanclub naar de Grote Markt gekomen te zijn en tijdens het optreden, dat bestaat uit vrolijke nummers, wordt dan ook flink meegedanst door het publiek. Vanaf het podium knalt het enthousiasme. Regelmatig doet de band, onder leiding van frontvrouwen Zolang Mahola en Kyla Rose-Smith, een groepsdansje (al dan niet met instrumenten). De band heeft het duidelijk naar de zin en is helemaal in haar element hier.
De Crowne Plaza Promenade is misschien wel de meest jazz getinte locatie tijdens de Hague Jazz Preview. Niet alleen is het binnen, compleet met kroonluchters. Het is ook een zaal in het luxueuze Crowne Plaza Hotel waar de meeste artiesten ook slapen tijdens het festival. Alles lijkt te kloppen. Het geluid, de sfeer, het jazzpubliek. Alleen de rook ontbreekt in de ambiance, want eigenlijk hoort jazz thuis in kleine rokerige zaaltjes.
Het optreden van Nadia Basurto begint later dan aangekondigd. Dat is op zich geen probleem. Veel mensen komen net binnen, knabbelen aan de luxe nootjes of drinken wat. Als Nadia begint te zingen is er kippenvel. Ze is gezegend met een stem waar je u tegen zegt. De begeleidende muzikanten vullen haar naadloos aan. Klasse. Wie internationale allure verwacht komt bedrogen uit want Miss Basurto woont gewoon in Zuid-Holland.
Aan het eind van de avond is het op de Grote Markt tijd voor de Engelse invasie van toentertijd, Brand New Heavies. En daarmee is de kous eigenlijk wel een beetje af. Als een soort anticlimax spelen de muzikanten bijna niet meer dan hun noodzakelijke partij. Passie, plezier en de nodige frisheid is hier ver te zoeken. Brand New Heavies is verre van slecht, maar de vraag rijst, of de band hier nog wel moet staan. Halverwege de jaren negentig was dit dé jazzdance band. Zo´n vijftien jaar later blijkt wel hoe gedateerd deze muziek eigenlijk is. Echt boeien doet de band niet. De pasjes, dansjes en de maniertjes zijn te veel gemaakt om echt de vlam in de pan, bij het publiek te krijgen. Jammer, want hoewel de Grote Markt erg goed bevolkt is, staat dit in schril contrast met een optreden op het North Sea Jazz festival in het tuinpaviljoen of de Statenhal. Zangeres N´Dea Davenport zingt nog even goed als een kleine twintig jaar geleden, alleen zijn de tijden echt veranderd. Acidjazz is gewoon passé, de hits als ‘Spend some time’ en ‘Dream on dreamer’ voegen daar niets meer aan toe.
Nadat de optredens op de Grote Markt zijn afgelopen gaat het feest nog even verder in de kleine zaal van het Paard van Troje. Hier wordt alles in gereedheid gebracht voor optredens van New Morning Trio en Tribeat. Er zijn echter slechts een man of 25 op de optredens afgekomen dus echt druk is het helaas niet.
New Morning Trio is een samenwerking van de Israëlisch/Amerikaanse gitarist Oz Noy, de Amerikaanse bassist Reggie Washington en de Nederlandse drummer Jeroen Vrolijk. De band speelt funky rock en jazzrock nummers. Na enkele nummers krijgen zij echter alweer het sein dat er nog een paar minuten speeltijd overblijft en dat ze plaatsmoeten gaan maken voor de volgende band. Dit leidt tot enige ontzette uitspraken van de bandleider Jeroen Vrolijk die aangaf dat 'dit nog wel een staartje zou krijgen' en dat 'de volgende band zo onprofessioneel was om een soundcheck niet goed uit te voeren'. Snel wordt er nog een tweetal nummers ingezet.
Na een wat langer durende ombouwperiode is het dan aan de Israëlische band TriBeat. Wederom een Nederlands debuut. Op het podium verschijnen bandleden in allerlei uit het hippietijdperk stammende gewaden. Ook een aantal niet-reguliere instrumenten worden het podium opgesleept. Er verschijnt een sitar en zelfs een didgeridoo. Het optreden begint met een opzwepende actie op de drums waarna de rest van de band invalt en een uitermate dansbaar nummer ontstaat. Na verloop van tijd komt het publiek los en begint men mee te dansen op de muziek. Zo eindigt de warming up van The Hague Jazz. Op naar het echte festival. Deze avond gaf een voorproefje wat allerlei optredens en dat smaakte naar veel, veel meer.