Vrijdagavond 27 maart was de kleine zaal van het Paard voor singer-songwriter Dennis Kolen gereserveerd. Deze Rotterdammer, ooit zanger van de band Wyatt, is sinds drie jaar solo, maar heeft hij wel twee bandleden van zijn vorige band meegenomen, Wietse Zeedijk en Ferry Lagendijk. Dennis heeft inmiddels drie prachtige cd’s uitgebracht waarvan de laatste cd ‘Hard Road/Muddy Track’ veruit de beste is.
Het optreden begint vanavond met het nummer ‘I have changed’. De zaal is al ruimer gevuld dan met het voorprogramma Markowski, wat een tevreden glimlach op het podium brengt. Voorzichtig deint het publiek mee met het nummer ‘Don’t be denied’ dat samen met toetsenist Ferry wordt gezongen. Dat deze twee plezier hebben in het spelen is zeer duidelijk te zien. Ferry die zelfs regelmatig van zijn krukje af komt om staand te spelen terwijl Dennis zijn microfoon naar hem richt.
Dan is het tijd voor wat rustiger werk. Dat Dennis geen prater is op het podium maakt hij zeer zeker goed met zijn teksten. Hij vertelt aan zijn publiek dat hun muziek is benoemd tot Americana, maar hij noemt het zelf ‘Europeana’ “omdat wij met z`n allen onze roots niet mogen vergeten en trots mogen zijn op wie wij zijn”. Het publiek knikt mee en hij zet het nummer ‘Scotland road’ in, dat voor hem veel betekent. Diverse ogen in de zaal sluiten zich om geheel op te gaan in de teksten en de mooie melodielijn.
Na zeven nummers te hebben gespeeld laten de bandleden Dennis alleen achter op het podium om vier nummers akoestisch te spelen. Deze nummers zijn nog niet uitgekomen op cd, waaronder het nummer ‘Born in the 70’s’, waar Dennis zijn roots liggen. Even later wordt er nog een gitarist bij gehaald, namelijk Jan van Bijnen (de gitarist van Markowski). Deze samenwerking is tot stand gekomen in de studio waar Dennis werkte aan een opname en Jan kwam kijken en luisteren en zo zijn ze op het idee gekomen om samen een ‘nummertje’ te spelen.
De bandleden komen terug het podium op met een zangeres erbij, Wies Peters. Deze mooie verschijning is ook op de laatste cd van Dennis te horen en ze zingt een paar nummers met de band mee. Terwijl Dennis los gaat op het podium blijft Wies voorzichtig op haar plaatsen stappen. Dat gaat gelukkig snel over als er bij het nummer ‘God of the mountian’ meer interactie met Dennis te zien is. Een plezierig gezicht waardoor de show weer meer kleur krijgt.
En zo nadert het einde van het optreden met als toegift ‘Paranoia blues’ en ‘Sad britlle movie queen’. Na het allerlaatste nummer willen de bandleden eigenlijk niet het podium af en ook het publiek vindt het jammer. Na afloop van de show maakt Dennis uitgebreid de tijd om met het publiek te praten en om zijn cd’s te verkopen die gretig aftrek vinden. Een goede show, waarbij veel mensen in het publiek verrast reageerden op de kwaliteit van de nog redelijk onbekende Dennis Kolen. Dat daar maar snel verandering in mag komen.