Vrijdagavond 24 april was het Paard van Troje versierd met Ampelmannetjes en een speciaal decor voor de derde editie van ‘Berlin Ruft An!’, georganiseerd door het Paard van Troje en The Generator (tevens organisator TodaysArt). De grote zaal werd deze avond gevuld met Duitse acts als o.a. dbZwoVier, Guido Mobius en DJ Markus Detmer. In de kleine zaal speelde doorlopend O Tannebaum met verscheidene acts en Monsters Of Cockrockdisco. Het geluid in de grote zaal was ronduit perfect! Een moeilijke taak gezien de afwisseling van de acts, in zowel bezetting als dynamiek. Een soloartiest als Guido Mobius kwam net zo goed tot zijn recht als de extraverte Cobra Killers of de ruis van dbZweiVier. Alleen dat al maakte de avond een succes. Ondanks dat het minifestival enige aanloop nodig had, eindigde deze in ‘eine richtige Party!’

Als openingsact in de grote zaal speelt Hildur Gunnadóttir, een celliste die met loops van live ingespeelde cello een soundscape van intens golvende muziek maakt. Associaties met duistere bossen, sprookjes en ijzige melancholie verschijnen direct voor de ogen. Een mooie ijsbreker als eerste act! Het publiek druppelt langzaam binnen en kan aan de - speciaal voor deze avond neergezette - tafels plaatsnemen om rustig te luisteren naar de meeslepende tonen. Om vervolgens wakker geschud te worden door de energieke ruis van dbZwoVier. Een muur van geluid vergelijkbaar met Aphex Twin, maar dan zonder computers, een prestatie an sich! Een sterk vervormde gitaar, bas en ragstrakke drum zorgen voor een stroom energie waardoor het bijna onmogelijk is om stil te blijven staan. Het geluid dat geproduceerd wordt zweeft een beetje tussen punk en clicks & cuts, donker en denderend. Als een trein stoomt de muziek de zaal in, terwijl langzaam de ruimte steeds voller wordt. Er wordt nog niet echt gedanst, maar er komt zeker beweging in het publiek.

Tijdens de pauze trekt het publiek veelal naar de kleine zaal; jammer, want de ‘pauze-dj’ draait geweldige plaatjes tijdens de actwisselingen. De stroom van kleine naar grote zaal blijft redelijk continu en Guido Möbius krijgt het binnen vijf minuten voor elkaar om het kringetje fotografen in te wisselen voor een kring dansend publiek. Met een paneel vol pedalen en opnameapparatuur zorgt hij binnen luttele secondes voor een swingende, afwisselende en energieke groove. Gewapend met gitaar en stem creëert hij zeer uiteenlopende nummers en een ontzettend mooie spanningsboog met het publiek. Een geweldige wisselwerking tussen luisteren en actief sturen. Doordat hij de muziek in zijn eentje ter plekke in elkaar zet voel je als publiek hoe aandachtig en actief deze man zelf luistert naar zijn eigen creatie. Door deze focus ontstaat er een natuurlijke concentratie bij het publiek die deze vrijwel direct omzet in beweging. Chapoo, deze soloact krijgt de zaal nog een stukje voller en – niet minder belangrijk – zonder energieverlies!

In de kleine zaal staat tot middernacht het ‘O Tannenbaum’collectief geprogrammeerd. Naast de vanavond steeds terugkerende vaste dj’s Olivier en Peter maken Imler, Kornreiniger en Mark Boombastik deel uit van dit gezelschap. De act van Imler is erg leuk om mee te maken. Vanachter zijn drumstel speelt hij live mee met voorgeprogrammeerde samples. Daarnaast kan hij ook nog een potje zingen. Zo vertolkt hij een duet met Patsy Cline, terwijl de originele backingtrack meeloopt. Imler’s versie van “Let’s dance”, ooit een hit voor Chris Montez in de jaren 60,  roept bij het publiek herkenning op en zingt het vrolijk mee. Bij het duo dat luistert naar de naam Kornreiniger gaat het er behoorlijk heftig aan toe. Zo staat de vrouwelijke helft van deze act als een op hol geslagen opwindpaard te dansen, waarbij ze zelfs één maal de dj-tafel raakt en bijna ten val komt. Lekker hyper dus. Laatste nummer van hun set is een ballade, maar dan op hun eigen manier. Zittend op de grond vertolken ze het nummer, dat ondanks het opgeroepen sentiment allesbehalve gelikt klinkt. Volgende act Mark Boombastik maakt indruk met zijn stem: hij weet een compleet arrangement neer te zetten, zuiver en alleen met vocalen. Hulde voor deze man!

Terug naar de grote zaal dan, waar een tweetal meiden de boel op stelten zet; we hebben het hier over Cobra Killer. Ze proberen het publiek mee te nemen in hun wereldje, wat zich kenmerkt door onstuimig (lees: opzichtig) gedrag. Zo zien we de twee wild dansen, horen we ze krijsen door de microfoon en zijn ze niet te beroerd om een fles wijn over zichzelf heen te gieten. Dat laatste heeft tot gevolg dat ze vanachter de coulissen handdoeken aangereikt krijgen en daarmee over hun hoofd vrolijk hun act voortzetten. Naast deze waardige momenten zijn er ook minpunten; het gebrabbel tussen de nummers (zo vergelijken ze Den Haag met Mississippi) is niet echt functioneel en haalt de vaart uit de set. Bovendien is het onhandig om hulp te vragen uit het publiek, wanneer de apparatuur niet naar behoren werkt. Maar één ding kun je ze niet verwijten: dat ze het publiek niet vermaken, want dat doen ze zeker wel! Hoogtepunt – letterlijk en figuurlijk – vormt het klimmen in de speakers, aan weerszijden van het podium. Oké, een sprong blijft achterwege, maar de dames doen sowieso niets in de lijn der verwachtingen. 

Tegelijkertijd is in de kleine zaal het deelprogramma ‘Monsters Of Cockrockdisco’ begonnen, met acts als Nero’s Day At Disneyland, Duran Duran Duran en DJ Donna Summer. Deze heren van het gelijknamige label Cock Rock Disco sluiten een heuse tour af hier op ‘Berlin Ruft An!’ Rode draad van deze acts is dat allen breakcorebeats ten gehore brengen, waarbij Nero’s Day At Disneyland de meest opvallende act is vanwege zijn geflirt met orgelmelodieën. Afsluiter in de grote zaal is Stewart Walker, die live minimal techno produceert. Hoewel veel mensen al vertrokken zijn, weet hij het overgebleven publiek tot het einde aan toe tot dansen te zetten. Glowstyx (alias Bong-Ra) doet hetzelfde in de kleine zaal, alleen is het hier eerder afgelopen. Omstreeks kwart voor drie gaan de lichten aan en wordt de schoonmaakploeg ingezet. Het feest gaat nog even door in de grote zaal en na afloop kunnen we concluderen: de derde editie van ‘Berlin Ruft An!’ was muzikaal absoluut de moeite waard en mag zondermeer een vervolg krijgen. Dat het Paard vanavond niet helemaal uitverkocht was, is wat dat betreft een niet ter zake doende bijkomstigheid…