Elle Bandita (Ryanne van Dorst) is nog maar 21 jaar, maar ze heeft al een boel beleefd en bereikt. Haar eerste solo-cd, Love Juice, is net uit, ze heeft al optredens achter de rug in Noorwegen en staat op 16 januari op Noorderslag. We wilden wel eens wat meer weten van deze punkdiva. Elle was al jong actiever dan de meeste leeftijdgenoten. Ze maakte deel uit van de jongerenraad van Maassluis en was jongerenvertegenwoordiger op een conferentie over klimaatverandering. “Ze spendeerden er heel veel geld aan maar het liep op niets uit. Het heeft me wel aan het denken gezet.” Ook zette ze zich in voor jonge homo’s en lesbiennes en was woordvoerder voor een krakerscollectief. Op haar twaalfde begon ze met gitaarspelen. Toen ze problemen kreeg op school: “Ik was met heel andere dingen bezig dan de rest, dus ik werd een beetje te lastig”, stapte ze over op de Havo voor Muziek en Dans. “”Daar ben ik af gegaan vanwege het studiehuis. Wat een klotenprincipe. Je moest ineens in veertien vakken examen doen in plaats van acht. Je leerde van alles maar een klein beetje. En de muziek werd meer een plicht dan dat ik het leuk vond.” Elle ging door Europa reizen. “Soms was ik thuis, dan had ik af en toe een baantje. Bollen pellen, tomaten plukken, in de thuiszorg. En dan weer reisde ik. Ik ben in Duitsland, Frankrijk, Spanje, België en Italië geweest.” Ze liftte veel en verdiende onderweg wat bij. “Ik repareerde bijvoorbeeld fietsen met onderdelen die ik bij de schroot vond en ik speelde gitaar op straat.” Totdat haar moeder een advertentie zag staan dat Barry Hay een meidenband wilde oprichten. “Ik had in die tijd wat geld nodig en ik dacht dat het een band als The Donnas zou worden, dus ik tekende het contract.” Daar had ze achteraf spijt van. “Het eerste jaar van Bad Candy was het nog wel leuk. Toen was het veel oprechter en meer wat ik in gedachten had dan tegen het eind.” Omdat de meiden er niet in slaagden een echte hit te scoren, veranderde de strategie. “Steeds meer trucjes werden uitgehaald. Ik moest steeds meer inleveren.” Na nog een half jaar kon ze eruit stappen. “Ik kende Janneke van The Riplets al een tijdje. We hadden wel eens samen nummers geschreven en al een beetje gedagdroomd over hoe het zou zijn om samen in The Riplets te zitten.” In dezelfde tijd dat Elle uit Bad Candy stapte, verhuisde Alice, de gitariste van The Riplets, naar Los Angeles. “Dus ik nam haar plaats in. Iedereen blij. Het klikt ook heel goed tussen Valesca, de drumster, en mij. De band is alleen maar sterker geworden. Hartstikke leuk.” Toch begon ze daarnaast met een eigen project. “Ik schreef al liedjes in de Bad Candytijd, maar die waren te punk en ik kon in die tijd niet een andere band ernaast hebben. Ik kocht heel oude Roland drumcomputer, waar de eerste hiphopnummers op gemaakt zijn, en begon demo’s op te nemen.” Een vriend gaf een Halloweenfeestje bij hem thuis. “Hij zocht een act. Dat was mijn eerste optreden, met vijf nummers, die ik er speciaal voor had geschreven.” Het succes kwam direct. “Ik had wat demo’s met nog meer liedjes bij me. Iedereen wilde ze hebben, ik was er in no time doorheen. Ze zeiden dat ik het vaker moest doen en het voelde goed.” Bij de start van 3voor12/rotterdam trad ze voor het eerst officieel op. “Dat was te gek, heel erg leuk. Iedereen was aangenaam verrast en ik ook, dat ze het leuk vonden. Ik kreeg allemaal aanvragen. Daar ben ik gretig op ingegaan. Ik heb wat voorprogramma’s gedaan en al in hoop grote zalen in Nederland opgetreden.” Bij optredens krijg je de indruk dat sommige mensen vooral voor haar outfit en act komen. Dat maakt Elle niets uit. “Ik kan zijn wie ik wil. Ik vind het leuk om die kleding aan te hebben en of mensen nou daarvoor komen of voor de muziek, ik vind alles best. Als ze het maar gezellig hebben en bier drinken.” Ze gooide er altijd een paar covers tussendoor. “Ik had nog geen album. Dan hebben mensen iets om mee te zingen. Dan is niet alles wat ze horen onbekend. Bovendien maak ik er een ander ding van, iets Elle Bandita’s.” Eind deze zomer stond Elle in Noorwegen. “Ik januari ga ik terug, dan treed ik op in Oslo en Trontheim en ik ga ook een show doen in Berlijn en in Oostende.” De cd heeft ze opgenomen bij Nicky in ’t Veld. “Hij heeft een voorliefde voor analoge apparatuur, net als ik. In zijn huis in Maassluis heeft hij een mooie, semiprofessionele studioruimte. We hebben in goede samenwerking zes nummers opgenomen, uitsluitend eigen werk. Ik ben er heel tevreden over.” Trocado Records zorgt voor de distributie. Elle doet zelf haar boekingen. “Ik wil zo veel mogelijk doen om ze veel mogelijk te kunnen spelen,” is haar uitgangspunt.