Er zijn zo van die avonden dat je je bevoorrecht voelt dat je erbij bent. Zo’n avond was vrijdag 17 september in De Boerderij in Zoetermeer. Een zaal waarbij de bezoekers de gemiddelde leeftijd van vijftig allang achter zich hebben gelaten. Op het podium staat een aantal muzikanten die muziek van hun voorbeelden mogen spelen. Beter is er niet op het gebied van de popmuziek in Nederland. "Goedenavond! Wij spelen vanavond muziek van The Band. De enige band die zich terecht The Band mocht noemen.” Met deze woorden opent zanger/toetsenist Roel Spanjers (afkomstig uit JW Roy and the One Night Band) de avond. Vervolgens zetten de muzikanten het openingsnummer ‘Tears of rage’ in van The Band’s debuutalbum ‘Music From The Big Pink’. Op het podium staan niet de minste muzikanten, afkomstig uit Sjako!, De Dijk en JW Roy. Het is dat we beter weten anders zouden we denken dat deze samenstelling al jaren met elkaar muziek maakt. Bewust is gekozen om de muziek van deze legendarische band geen eigen draai te geven. Het zestal speelt het repertoire zo authentiek mogelijk. Waardoor respect het credo is van vanavond. De muzikanten weten heel goed wat The Band juist zo bijzonder maakte. Niet alleen de arrangementen maar ook de samenzang die de vier Canadezen en Amerikaan zo'n speciaal groepje muzikanten maakte. De stemmen van Wouter Planteijdt (gitaar/zang), Roel Spanjers en Eric van Dijsseldonk (gitaar/toetsen/zang) vullen elkaar prima aan. Zeker Spanjers lijkt de hoofdrol op te eisen. Te bedenken dat hij vele toetspartijen van wijlen Richard Manuel en ‘mentor’ Garth Hudson voor zijn rekening weet te nemen. De rol van Robbie Robertson is op het lijf geschreven voor Wouter Planteijdt. Behalve tijdens de grootste hit van The Band, ‘The weight’, daar neemt Planteijdt plaats achter de drumkit. Misschien was dit wel het moment waarop het zestal het meest op hun voorbeelden ging lijken. Planteijdt, die zich voor deze tribute een baardje had aangemeten en een hoedje op had, leek nu echt op de zingende drummer Levon Helm. Geregeld werd van instrumentarium verwisseld. Tijdens ‘Rag mama rag’ speelde bassist Hans van der Lubbe viool en regelmatig nam drummer Richard Heijerman achter de toetsen plaats. Naast vele favorieten van de muzikanten zelf, stond herkenbaarheid hoog in het vaandel. Zo klonken veel klassiekers van het tweede album, zoals ‘Up on Cripple Creek’, ‘The night they drove old Dixie down’ en ‘The Shape I’m in’. Na ‘Life is a carnival’, wat het levensmotto leek te zijn van The Band, was er alleen nog ruimte voor The Band’s standaard toegift ‘Don’t do it’ en het door Bob Dylan geschreven en all-time evergreen ‘I Shall be released’. Na de pauze was het de beurt aan een andere grootheid van de popmuziek Neil Young. De gelegenheidsformatie noemt zich voor deze tour Forever Young. Gekscherend is dit weer een song van Bob Dylan and The Band van het album ‘Planet Waves’. Zo lijkt het cirkeltje rond te zijn en de muzikanten elkaar perfect aan te vullen. Wie anders dan de Haagse Henk Koorn kan het beste gevraagd worden om Neil Young te zingen? Henk weet dit dan ook met de nodige perfectie en de echte Neil Young feel te doen. Het zwaartepunt van de set lag vooral op de eerste jaren van Neil Young’s carrière. Een beetje Haags/Delfts feestje was het wel, dit optreden in de Zoetermeerse Boerderij. Het gitaarduo bestond uit Polle Eduard (After Tea) en Ferdinand Bakker (Alquin), terwijl achter de drums Kim Haworth (The Meteors) plaats had genomen. Tussen al deze wat oudere mannen waren Henk Koorn en toetsenist Boris Tames Kothuis (Pilgrims) plots de jonge garde. Na een aarzelend begin met ‘Are you ready for the Country’ en ‘The loosing end’ wisten ook deze muzikanten elkaar fantastisch aan te vullen en Neil Young & Crazy Horse alleen maar eer aan te doen. Zoals we gewend zijn toonde Henk Koorn zich weer een ware entertainer. Naast grappige anekdotes zoals bij ‘Helpless’ waarbij Henk de bijna legendarische woorden sprak “Dit nummer is afkomstig van het album ‘Deja Vu’ van Crosby, Stills, Nash and Young. Een vriend van mij vond dit nummer geen leuk nummer. De rest van de LP wel”, wist Henk het publiek aan zich te binden door te vertellen dat sommige teksten helemaal niet zo vrolijk waren als de melodie wel deed vermoeden. Slechts één enkele keer pakte Koorn zijn Telecaster om als derde gitarist ‘Like a Hurricane’ extra vuur bij te zetten. Tijdens het twee uur durende optreden stond het publiek stijf in de zaal met open mond te kijken hoe de mannen zich raad wisten met het materiaal van Neil Young. In de setlist waren dan ook vele momenten van herkenning ingebouwd om de aanwezigen aan de grond gekluisterd te houden. Bij het overbekende ‘The needle and the damage done’ werd Henk Koorn alleen door Polle Eduard op gitaar begeleid. Andere songs die deze avond langskwamen staan niet meer zo vaak op de setlist van Neil Young himself, zoals ‘Long may you run’, ‘Roll another number’, ‘Cowgirl in the sand’, ‘Cinnamon girl’, ‘Tonight’s the night’, ‘Ohio’ en ‘Southern man’. Deze avond werd het allemaal weer bewezen. De muziek van de oude garde uit de popmuziek doet niets onder aan het repertoire van de nieuwe lichting muzikanten, die tegenwoordig op vele festivals te zien is. Sterker nog. De nieuwe generatie moet zich nog vele malen bewijzen wil dit niveau gehaald kunnen worden. The Band mag dan met twee overledenen nooit meer bij elkaar komen. Zeker ook als we spreken van muzikantenmuziek doen we Danko, Robertson, Helm, Manuel en Hudson niet te kort. En Neil Young? Voor vele is hij nog steeds de onvolprezen held allertijden.