Het is een echte traktatie om twee reggaelegendes in het Paard van Troje te zien optreden. Louie Culture en Freddie McGregor, producers en zangers, bewezen maandagavond 1 maart dat de echte reggae nog altijd uit Jamaica komt. Maar Den Haag kan er ook wat van, meent Louie Culture. Dat de artiesten twee uur te laat arriveren, is ze vergeven. Hoeveel van zulke acts zeggen niet op het allerlaatste moment af? Bovendien beginnen ze toch keurig op de afgesproken tijd en brengen een show van ruim twee uur. De sterke programmering op reggaegebied en aanverwante genres door het Paard van Troje trekt al jaren goed gevulde zalen. Zo ook deze keer: van heinde en ver zijn de reggaefans op dit programma afgekomen. Leuk voor de artiesten, van wie de meesten voor het eerst in Nederland optreden. De show kent een opbouw die je vaker ziet bij echte reggaebands uit Jamaica. Eerst komt de Millenniumband op, een groep van de jongere generatie reggaemuzikanten. Maar liefst drie gitaristen, een bassist, een drummer en een toetsenist. Allereerst mogen de leden van de band om de beurt wat zingen. Dat het instrumentaal af en toe niet helemaal goed gaat, maakt helemaal niet uit. Regelmatig stopt de band na een fout intro, om het nummer daarna even vrolijk nog eens in te zetten. Voor roadies is een prominente plaats op het podium ingeruimd. Af en toe lopen ze op hun dooie gemak tussen de muzikanten door, om deze of gene even wat mee te delen. Relaxed, man. Vervolgens zijn Sister Judy en Sheba aan de beurt. Zij zingen wat bekende Jamaicaanse hits zoals 'My boy lollipop'. Succes verzekerd. Later zien we ze terug als achtergrondzangeressen bij Freddie McGregor. Louie Culture is de volgende solist. Een heel serieus man, wat blijkt uit de vele politieke en humanitaire onderwerpen waarover hij zingt. Tenslotte de hoofdact, Freddie. Wat toegankelijker dan Louie qua repertoire. Nu is het tijd voor partying, wat de zaal vol overgave doet. Meedeinen, meezingen, genieten van een swingende band met een geweldige frontman. Louie Culture zit intussen achter de coulissen wat te praten met bekenden. Hij wil wel even mee om naar wat Haagse reggaebands te luisteren. We beginnen met het zojuist verschenen nummer 'Never joke' van Nicky’s Trinity. Louie zegt voor het eerst wat hij zo ongeveer bij elke band herhaalt: “Sounds gooooood.” Over dit nummer: “Die wisselingen tussen zanger en rapper vind ik goed. Zoals het in elkaar zit, klopt het helemaal.” We gaan verder met 'Don’t lose it' van Mopion. “Ik vind alles hieraan goed. De zangeressen zingen heel smooth.” Volgende track: Splendid, 'Damn your fine'. “Ik moet goed luisteren om het te verstaan, maar dan hoor ik ook alles duidelijk. Goede band.” Bij 'I am what I am' van de in de jaren tachtig bekende Haagse band The Walkman kijkt hij even verbaasd op. “Goed zeg, zo internationaal. Het heeft zo’n Britse groove.” Op verzoek legt hij uit wat het verschil is tussen de Britse en Jamaicaanse reggae: “De uitspraak en de beat zijn anders, maar het blijft gewoon reggae. Luister maar eens naar een band als Aswad.” Ook de productie van de vier Haagse tracks kan zijn goedkeuring wegdragen. “Kwaliteit hoor, klinkt prima.” Een opstekertje voor de Haagse reggaescene dus.