Popronde Breda 2019 van veelbelovend, hoog niveau Popronde Breda 2019 van veelbelovend, hoog niveau

Het eerste optreden in Foodhall Breda is Suzy V, om half acht. Het podium in de sfeervol verlichte hal ligt op een prima plek en Suzy kan er haar vierkoppige band met gemak op kwijt. Met name de blazer op trompet en bugel geeft sjeu aan de catchy, jazzy nummers. De liedjes hebben een melancholische sfeer, waarvoor de Amsterdamse inspiratie haalde uit de Siciliaanse folk uit het land van haar Italiaanse moeder. De band is jong en gretig en Suzy laat met stevige uithalen zien dat de zanglessen van onder andere Caro Emerald hun doel hebben bereikt. Met name ‘June’, een ode aan meiden die juist haar vriendjes jatten en ‘Sound Of The Sea’, ook de titeltrack van haar album, zijn uitschieters waarbij de artieste het beste laat horen. (DH)

In vergelijking met de overtuiging en het volume van dit Arnhemse garagepunk viertal is Navarone, dat een uitverkocht optreden geeft in de grote zaal, maar kamermuziek voor bejaarden. Paracetamøl schakelt moeiteloos tussen keiharde, opgefokte punk en spannende psychedelische intermezzo's. De teksten van zanger Joey Pechler gaan verloren in de licht manische dosis reverb, maar dat hij godverdomme meent wat hij zingt mag duidelijk zijn. Het publiek in de half gevulde Kleine Zaal geniet, maar lijkt helaas nog niet helemaal klaar te zijn voor een potje ‘compleet naar de tering’. Wat ons betreft is Paracetamøl een buitengewoon goede kandidaat om eens een uurtje kleerscheuren en euforisch sloopwerk te komen verzorgen bij Surf & Turf Fest. (JV)

Bij de Popronde Preview bij Koffie bij Teun waren we al bij Bony Macaroni: in semi-akoestische bezetting brachten de heren goede en gelaagde popsongs over alle onderwerpen waar je als jong en zoekend mens mee te maken krijgt. Waar het genre nog wel eens ietwat zeurderig en vol zelfmedelijden wil klinken, klinkt Bony Macaroni verrassend helder en fris. Voeg daar tijdens het optreden in Mezz nog een flinke bak intensiteit, humor en buitengewoon strak samenspel aan toe en je hebt een band die nog heel wat jaren de soundtrack kan verzorgen voor de worstelende medemens. Je zielenpijn blootleggen was nog nooit zo sympathiek. My Chemical Romance mag dan wel een reünie hebben aangekondigd, de toekomst van emo zie je vandaag gewoon hier tussen de koffie en in de kleine zaal van Mezz. (JV)

Bijkomend voordeel van de enorme drukte bij BONGLOARD: we kunnen het volledige optreden van de groep fuzzy geweldenaars genaamd Price zien! De band, bestaande uit (ex-)leden van onder andere Korfbal, Canshaker Pi en Fungo Bat komt ons breed uitgesponnen, doch steeds verrassende en absoluut nooit saaie garage nummers voorschotelen. Sta je het ene moment licht heupwiegend te genieten van een gevoelig en smaakvol gearrangeerd stuk muziek, word je een luttele twintig seconden later compleet uit je sokken geblazen door een muur van maniakaal gitaargeweld à la King Gizzard. Dat het overgrote deel van het publiek constant staat te ouwehoeren en het feit dat de bezoekers dwars door de band heen moeten lopen om naar het toilet te gaan, lijkt de heren weinig uit te maken, de band speelt stoïcijns door en wint nummer voor nummer zieltjes.

Tegen het eind van de show is het serieus dansen geblazen, wordt er enthousiast geroepen om een toegift en tijdens die toegift geven band en publiek nog één keer alles. Dan is het iets na twaalf uur tijd om de eerder weggeblazen sokken te gaan zoeken en de koude novembernacht in te lopen terwijl we denken: “Nu al zin in de Popronde 2020!” (JV)