Het eerste optreden deze middag wordt verzorgd door Fill Koffins , het one-man-band project van Rob Lambregts. We kennen hem natuurlijk al als zanger-gitarist van de psychobilly formatie Milwaukee Wildmen, maar ook als Fill Koffins is Rob geen onbekende op de Bredase podia. Hij speelde in het verleden onder andere al shows in Mezz en De Avenue. “En dan nu, nog een een nummer met dezelfde DRIE akkoorden!” roept de zanger annex gitarist annex drummer halverwege zijn optreden tegen het publiek in het nog maar half gevulde Poppodium Phoenix. Die opmerking illustreert de muziek van Fill Koffins vrij goed. Maar hoewel zijn repertoire misschien niet bijster spannend of vernieuwend is, wordt het geen moment saai of vervelend om naar te luisteren. Lambregts toont zich vanmiddag een groot entertainer en een nog groter muzikant. Een prima begin van een middag ouderwets naar de klote!
Zondagmiddag 5 mei was Poppodium Phoenix de place to be voor liefhebbers van het harde levenslied. Tio Gringo presenteerde zijn nieuwe ep ‘This Functional Family’ en nodigde Fill Koffins en Baby Face Nelson uit om het feest compleet te maken.
Fill Koffins
Fill Koffins
Baby Face Nelson
Dan is het de beurt aan Baby Face Nelson om het podium te betreden. De band heeft zich vernoemd naar een Amerikaanse gangster uit het begin van de twintigste eeuw, maar klinkt de honky-tonk punk rock van het Utrechtse kwartet ook zo? Daar kunnen de meningen over verschillen, maar dat de band klinkt als een klok mag duidelijk zijn. Een kerkklok welteverstaan. Zanger Abs Nelson maant het inmiddels volle Phoenix tot een zondags momentje van bezinning. “Let me hear you sing hallelujah!” roept hij. Dat werkt niet heel goed, maar sympathiek is het wel. Daarna volgt een ballad speciaal voor iedereen die zijn moeder heeft meegenomen. Dat blijkt op dat moment maar om één persoon te gaan: uw recensent van dienst . Na drie kwartier stampen, beuken en meegalmen is het werk gedaan; het publiek is warm, de versterkers heet en niets staat de glorieuze teringbende die Tio Gringo heet nog in de weg om deze bevrijdingsdag tot een trash country hoogtepunt te brengen.
Babyface Nelson
Iets na half zes betreedt Tio Gringo het podium om het Bredase publiek kennis te laten maken met zijn nieuwste wapenfeit: de ‘This Functional Family’ EP, op groen vinyl! En als een familie voelt het ook vanmiddag. De manier waarop het publiek en Tio Gringo samen compleet uit de plaat gaan doet denken aan een compleet uit de hand gelopen familiefeestje zoals je dat uit de films kent. Een met louter dronken ooms en suikertantes waarvan je niet meer precies weet hoe ze nu eigenlijk in de familie terecht zijn gekomen. En dat is prachtig. Nog voor het eerste nummer klaar is, heeft het publiek een van de strobalen die op het podium ligt geconfisceerd en binnen twee minuten heeft de hele zaal collectief hooikoorts.
Het nieuwe werk van de band is typisch Tio:snelle drums en contrabas, gitaarpartijen die zo uit een Tarantino film zouden kunnen komen en de rauwe stem van zanger Mo die zingt over het leven en hot-sauce. Het is een mooi geheel en hoewel de band claimt trash country te spelen zit de trash toch vooral in de vorm en onderwerpen, muzikaal is Tio Gringo vooral heel erg kundig. Na een uur moshen, schreeuwen en stro-happen is het klaar. We gaan worst eten. En misschien nog een klein beetje nadenken over hoe we de vrijheid die het clubje outlaws genaamd Tio Gringo brengt kunnen verankeren in de jaarlijkse viering van Bevrijdingsdag.