Breda Barst '19: Amstel podium zondag Breda Barst '19: Amstel podium zondag

Dromerig is de muziek van Damé zeker. Het is zacht door de gitaardeuntjes die ondersteund worden door een sterke bas. Zangeres Daphne zingt zwoel en lacht liefelijk naar het publiek. Ze danst licht mee met de muziek,  evenals het publiek . Dat Damé van alles mixt is duidelijk, want af en toe gooit Daphne er een flinke uithaal uit in haar zang.  Daarmee komt de rock ondertoon van deze band naar voren.

Dat is eigenlijk ook het enige wat variatie brengt in het Breda Barst optreden van Damé. De nummers voelen hetzelfde aan. Bovendien is er weinig contact met het publiek.  Daphne vraagt nog of ze dichter bij het podium kunnen komen, maar dit vindt weinig gehoor. Daarom was een half uur lang genoeg voor Damé. (MB)

Het is een gek beeld, de rijzige Noor met zijn lange haren op een stoel, met twee gitaren naast zich. Hij begint op een twaalfsnarige gitaar met een stevige grunt en een riedeltje klassieke muziek, je weet wel dat ook in 'Ruffneck Rules Da Artcore Scene' zit. Een drumpedaal zorgt ervoor dat het niet alleen maar gitaarmuziek en zang is en daardoor best onderhoudend. Al is drie kwartier blues best lang en uiteraard meer geschikt voor de echte liefhebber. Die zijn er voldoende vanmiddag, mensen luisteren lekker in de zon. Met nummers over ramblin', treinen en zwerven laat Berge zien dat hij overal wel thuis kan zijn. Afsluiter 'Ace Of Spades' van Motörhead is dan weer een beetje makkelijk scoren, maar ook aan het einde heeft hij nog wat klassieke klanken erbij. (DH)

Ondanks dat The Pilgrims totaal niet de meest originele band is op aarde, is het wel een pompende machine die als een denderende trein door het park in Breda raast. En entertainend is het ook nog eens. Zanger/gitarist Reniet Vrieze gaat tekeer op zijn gitaar met een asbak die hij gebruikt als plectrum. De toetsenist pakt er voor de gelegenheid bij een nummer nog een accordeon bij, de bassist en drummer blijven de rots in de branding in de grote zee van muziek die over het veld golft. 

Na een halfuur slaat de show een beetje om en begint de muziek al snel te vervelen. De nummers beginnen teveel op elkaar te lijken en eigenlijk heb je de nummers wel gehoord en de trucjes wel gezien. Zo gaat de show van The Pilgrims uit als een kaars. Vernieuwend is het niet, maar zij die de band in de jaren ‘90 volgden, zien oude helden ouderwets rocken. (DdW)

Met een sterke opbouw komt Navarone het podium op en het publiek is meteen enthousiast. Gelijk hebben ze; zanger Merijn van Haren heeft een gouden strot. Hoog, laag, snel of langzaam, hij vermengt het allemaal door zijn zang heen. De muziek wordt geregeld afgewisseld met een gitaarsolo van Kees Lewiszong en hier klapt het publiek net zo hard voor. Hard is deze rock zeker, de band werpt een muur van geluid op voor het publiek. 

Navarone weet hoe ze de toeschouwer mee moet krijgen. De zanger wijst en wuift af en aan naar verschillende mensen, doet het geklap voor en weet de juiste gezichtsuitdrukking te brengen. De set verloopt als een vloeiend geheel. Zonder moeite glijdt de muziek over in soul, alternative en grunge. Een akoestische gitaar verwerken in een hard rock nummer? Geen enkel probleem voor Navarone. Evenals spanning opbouwen door een plotselinge stilte in een nummer, deze band doet het. 

Tegen het einde van de set lijkt Merijn even zijn stem te verliezen, maar het publiek verliest hij niet. Tijdens het laatste nummer 'Lonely Nights' zingt iedereen mee. En na afloop klinkt "we want more" nog lang door het Bredase Valkenberg park heen. Helaas, deze band was dan toch echt het einde van een prachtige 24e editie Breda Barst! (MB)