Het is zaterdagmiddag. Je komt tegen half drie aangefietst bij Pier 15. De zon schijnt, er is kunst, er wordt gezwommen. De heren van Iguana Death Cult draaien zomerse platen en skaters warmen zich vast op voor de Volcom x Bonk Skatebowl Bash later vandaag. Je komt terecht in een oase van serene rust. Maar je voelt aan alles dat er over een paar uur een wervelstorm van gitaarbands, lichaamsdelen en rondvliegend bier los gaat barsten en je bent klaar om je er volledig aan over te geven. Je wilt het.
En het mag weer.
Om half vijf is Donna Blue de eerste band die het podium betreedt. Deze muzikale manifestatie van de liefde tussen Danique (zang) en Bart (gitaar) klinkt over het algemeen dromerig, warm en zwoel. De band maakt bijzonder smaakvol gebruik van effecten op de sowieso erg sterke vocalen en gaat, ondanks de betrekkelijk langzame en gelaagde nummers, op geen enkel moment van de drie kwartier durende set vervelen. Daar zijn de liedjes veel te goed en interessant voor. Helaas voor Donna Blue staat het aanwezige publiek nog een beetje in ouwehoermodus en moet menigeen nog wat acclimatiseren. Jammer, want daardoor mist het optreden net dat beetje chemie wat nodig is om voor eens en voor altijd smoorverliefd te worden op deze waanzinnig goede band.
De Haagse rockband Niko is geen onbekende in Breda, door het optreden op Surf & Turf Outdoor vorig jaar zijn we al een beetje van dit vrolijke viertal gaan houden. Dat blijkt al gauw als de band rond kwart voor zes het podium betreedt. Het tweede nummer blijkt iemands favoriet en wordt dan ook vrolijk meegezongen. Het publiek heupwiegt en hoofdjes gaan voorzichtig op en neer op de ietwat laidback en groovy songs van Niko. De band oogt gepast nonchalant, geeft het publiek groot gelijk dat het een plekje in de schaduw opzoekt en zanger Nik van den Berg vertaalt voor de volledigheid ook alle praatjes in het Louis van Gaal Engels. Maar een comedy act met goede muziek wordt het niet, sterker nog: Niko is verschrikkelijk sexy. Met de dynamische opbouw van de set teaset de band je eerst de ballen uit je boxer, om je vervolgens ongeremd te beminnen in een warm bed van stevige rock solo’s en bridges zoals ze bedoeld zijn. Een band with benefits, zo noem je dat.