The Windowsill openen het feest. De gitaren hangen laag, waardoor de gitaristen een beetje krom staan. Ze spelen zomerse deuntjes met vrolijke teksten. Het lijkt alsof bassist Jerry Hormone in de verkeerde band speelt. Hij staat in een keurig pak en kijkt erbij alsof dit optreden appeltje eitje is. Toch blijkt dat niet zo te zijn. “Het tweede is altijd het lastigst”, zegt zanger Marien Nicotine. “De tweede editie, de tweede plaats…” Jerry reageert: “Of de tweede vriendin.”

Hierna speelt For I Am. Deze Vlaamse band, met een vrouwelijke 'frontman', heeft een zwaardere sound. De akkoorden zijn lager en het tempo ligt hoger. Soms gebruikt een gitarist de taptechniek. Hanne Terweduwe zingt met haar hoge stem over de instrumenten. Ze spelen naast eigen muziek ook werk van andere namen. Tijdens een cover van Zebrahead maken ze een typische Blink-182 ‘boobiesgrap’. Een van de gitaristen en de bassist springen nog nét niet door het podium heen. Wat een energie! Het blijkt dat de bassist een invaller is omdat Bo Moris problemen had met zijn vlucht, een verrassing.

Daarna is het podium voor The Real Danger. Deze mannen hebben duidelijk podiumervaring. De zanger houdt de microfoon boven zijn hoofd met de kop naar beneden. Dat zie je vaak bij bands die een heftiger genre spelen. De microfoon van een gitarist staat te hoog. Met een gestrekte nek zingt hij de tweede stem. Al na een paar seconden wordt de halve zaal vrijgemaakt door een paar fanatieke bezoekers; de eerste moshpit is ontstaan. De nummers hebben verschillende tempo waardoor er veel variatie in hun muziek is. De heren hebben niet echt een punkrockuitstraling (op de zanger na) waardoor er nog een verrassing is deze avond: de goede kwaliteit van hun muziek.

Gezien: The Windowsill, For I Am en The Real Danger. Vrijdag 13 mei. Mezz Kleine Zaal.