De eerste band van de avond is White Limo. Deze Bredanaars trekken vroeg op de avond al veel bekijks, want de kleine zaal is aardig goed gevuld. Ze beginnen met een bedankje naar het publiek, waarbij ook een grap over het slechte weer niet uit kan blijven. “Bedankt voor het komen en het blijven. Maar ik denk dat jullie toch liever hier binnen staan dan in die regen.” De sfeer is gezet en de mannen zetten het eerste nummer in. Een zuivere stem vult de zaal en het blijkt al snel dat White Limo muzikaal erg goed is. Als de band zenuwen heeft, laat ze dit niet merken. Een geheel eigen sound heeft deze formatie niet, maar daar ergert niemand zich aan. De band doet wat ze doet en doet dat goed. En dat is wat telt. Het is zeker geen slap aftreksel van Alice in Chains of Foo Fighters, maar gewoon keiharde rock waarmee Breda op de kaart kan worden gezet.

Ook A Giant A Genius staat op het podium van de kleine zaal. De beschrijving van de band op Facebook belooft wat: 'Groovend, hard en rauw en beukwerk, gecombineerd met mooie meeslepende melodieën en zang.' Hard is het zeker. In het begin is de zang niet te horen boven de gitaren en drums, maar daar komt al snel verandering in. Toch blijft het geluid kneiterhard staan. Jammer, want hierdoor lijkt het af en toe te galmen. Ook is er soms een valse noot te bekennen. Deze wordt hen al gauw vergeven als ze hun muzikale kwaliteiten laten horen. De mannen bewegen op het podium, maar zitten wel in hun eigen wereldje. Veel interactie is er daarom niet. Dit heeft echter ook wel zijn charme, want ze weten het publiek te boeien. Een echt enthousiaste reactie vanuit de zaal blijft echter uit. Het moet gezegd: wat is deze band goed.

March betreedt ondertussen het grote podium met de nieuwe gitarist Erik van Haren. De Bredanaars beginnen direct vol energie en beuken er op los in de goed gevulde zaal. Wel blijkt vanaf het eerste nummer dat zangeres Fleur van Zuilen niet goed bij stem is. Ze klinkt schor en haalt hierdoor sommige noten niet. “Iets teveel gefeest afgelopen vrijdag bij Bastard Fest. “ is haar verklaring. Toch komt de muziek over bij de menigte, want vrijwel iedereen beweegt mee. Wel blijft het tam, er is geen moshpit te bekennen. Zou iedereen nog moeten bijkomen van Bastard Fest? De band springt daarentegen moeiteloos over het podium en zorgt voor veel interactie. De leden praten zowel onderling als tegen het publiek. Als we moeten oordelen op de zang is het deze avond matig, maar hun performance en muzikale talent maakt alles goed. En als echte punkrockers gaan ze tien minuten later dan de officiële planning van het podium.

Het volgende optreden is van een heel ander kaliber. De progressive metal band Wood is er klaar voor om Mezz te laten schudden. En met succes. De vloer trilt letterlijk zodra de band het publiek omver blaast. Enkelen kijken enigszins geschokt richting het podium, anderen beginnen met headbangen. Het feest is begonnen. Zanger Reinier Nijdam staat geen moment stil op het podium. Hij stampt op en neer, terwijl hij in de microfoon schreeuwt. Ook beide gitaristen gooien hun kracht eruit. Iedereen straalt een bepaalde energie uit, waardoor de menigte blijft kijken. Als Reinier om een moshpit vraagt, blijft deze uit. Een kleine pit hebben deze mannen eigenlijk wel verdiend. Het optreden is hard, vuil en vrijwel onverstaanbaar, maar wel geweldig. Een moment van rust voor het aanwezige gezelschap komt pas als Reinier aan de kant gaat en de bandleden hun moment gunt. Stilte voor de storm, want Wood dendert daarna keihard door. 

Bij The Fifth Alliance is het duidelijk dat het al laat op de avond is. De Jupiler Zaal is bijna leeg, op hooguit dertig man na. Deze kijken aandachtig naar het mysterieuze gezelschap op het podium. Doom metal vult de donkere zaal. Muziek die perfect bij het holst van de nacht past, maar niet voor iedereen weggelegd is. Je moet er van houden, anders begrijp je niet wat er mooi aan kan zijn. Daardoor lopen er nog enkelen de zaal uit. De bandleden zijn daardoor niet uit hun concentratie te halen en doen hun uiterste best om dit tot een van hun beste optredens te maken. Enthousiasme spat er echter niet vanaf. Ieder blijft strak voor zich uit kijken of kijkt naar de grond. Past bij de muziek, maar niet bij het Bredase publiek. Ook interactie is er nauwelijks. Maar wat kunnen deze muzikanten spelen. Het is strak, de screams zijn zuiver en hard en alles is duidelijk hoorbaar. Ondanks de matige opkomst een goede afsluiter van deze eerste dag van POBparade.

Gezien: White Limo, A Giant A Genius, March, Wood, The Fifth Alliance. Mezz, zondag 27 maart 2016.