“Eens was ik bekend, daarna een tijdje niks en toen was ik er zomaar weer. Al had ik er niet eens iets voor gedaan…” Armand is terug en maakte met The Kik een nieuwe plaat: ‘Armand & The Kik’. Zaterdag 18 juli was de in-store promotietour, die begon in Grey Breda om 13:00 uur, daarna volgden Velvet Rotterdam en Velvet Delft. Best een uitdaging voor de 69-jarige protestzanger.

De eerste zin is uit ‘Comeback’, ook de opener van dat album. Vooraf is het gemoedelijk bij Grey, statafeltjes worden buitengezet, een soundcheck van The Kik, watermeloenpartjes op de tafeltjes en Armand zit rustig in de zon, op het binnenplaatsje van Grey. Op zijn gemak, af en toe een plaat of cd signerend. Bandleden van The Kik snuffelen in de platenbakken, frontman Dave von Raven is immers groot fan van de Biet-Het verzamelaars, met Nederlandstalige beatmuziek. Verzamelaars die Grey-eigenaar Marthy Coumans samenstelde, terwijl hij voor zijn band Four One And Only’s “de Nederlandse taal onderzocht.”

Zoals beatmuziek nooit verslijt, verslijt ook Armand niet. Het optreden start vrij snel en bijna alle nummers van ‘Armand & The Kik’ komen voorbij. Bij ‘Fuck The Blues’ moeten bluesliefhebbers vooral op de muziek letten, want het is een ‘protestsong’ tegen de blues, op een typisch bluesschema. De zanger doet het goed en maakt grappen tussendoor. The Kik brengt als band gemakkelijk een volle Mezz bij elkaar, maar stelt zich opvallend onopvallend op en dat is goed want Armand draagt het optreden met gemak. Hij vertelt hoe ‘Gemeengoed’ eigenlijk een Amerikaanse tekst had en dat Von Raven hem overhaalde ‘Snelle Jongens’ uit 1978 ook op deze plaat op te nemen. ‘Fuck The Blues’ en ‘Snelle Jongens’ waren overigens in een oplage van 5000 ook al uitgebracht voor Record Store Day. De act eindigt met ‘Ben Ik Te Min’, “dat niet op de plaat staat want The Kik vond dat ik beter materiaal had.” Nog een keer een stevig applaus voor de veteraan en zijn band.

Gezien: Armand & The Kik. Grey, zaterdag 18 juli 2015.