Duke John opent als vervanging van Red Vultures de avond door ons mee terug te nemen naar de jaren zeventig. De zaal is nog half leeg als ze beginnen te spelen. Het publiek, wat grotendeels bestaat uit familie van Gingerpig, blijft wat achter in de zaal hangen en kijkt rustig toe. De band daarentegen geeft zich met veel energie. Eigen nummers en covers, waaronder ‘Hey Joe’ van Jimi Hendrix wisselen elkaar af. Hoewel de mannen van Duke John er alles aan doen om het publiek voor zich te winnen lukt het niet. Zelfs als de band 'Gingerpig' roept, reageert vrijwel niemand.

Het publiek geeft een luid applaus als Gingerpig het podium betreedt. Zanger Boudewijn Bonebakker, eerder gitarist van Gorefest, is goed bij stem en laat dit dan ook horen. De nummers worden gesierd door uithalen en andere muzikale hoogstandjes. In de zaal beweegt bijna iedereen. Het valt al snel op dat de oude nummers een stuk harder zijn dan de nieuwe. Gingerpig heeft besloten een andere kant op te gaan met het nieuwe album en dit bevalt de aanwezigen. Gingerpig zal nooit gaan voor hypes, maar vertrouwt op de solide rock basis (zie ook ons interview met Boudewijn). Bij een release party horen ook de nodige bedankjes en hier neemt de band uitgebreid de tijd voor. Vrienden, familie, crew… iedereen wordt bedankt. Ook brengt Boudewijn de nieuwe bassist, Daniele Labbate, onder de aandacht. Met maar een paar repetities heeft hij zijn voorganger vervangen. Dat hij nieuw is, is echter niet te zien op het podium. Hij weet zich prima te mengen met de de rest. De band straalt en is zichtbaar trots op wat ze bereikt hebben. Door de steeds terugkomende trucs van Boudewijn lijken veel liedjes hetzelfde te gaan klinken. Dit lijkt echter niet op te vallen in de zaal, want iedereen blijft even enthousiast. De band kan terugkijken op een geslaagde avond.

Gezien: Gingerpig. Jupiler zaal Mezz, vrijdag 27 februari 2015.