Breda Boost, het nieuwste podium van Barst, is het eerste dat je ziet als je via de hoofdingang het terrein op komt. Gisteren nog kweekvijver voor vers talent, vandaag getransformeerd tot een waar singer-songwriterswalhalla. Als eerste act in deze categorie treedt vandaag Moakley op: een Nieuw-Zeelander die bij het Bredase publiek beter bekend staat als straatmuzikant. Deze keer dus op een podium, en Mark Oakley weet aardig wat volk om zich heen te verzamelen én te houden. Hij brengt typische singer-songwritermuziek, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Zijn lyrics zijn behoorlijk persoonlijk en als je één conclusie uit de teksten kunt trekken, is het dat hij een behoorlijk ellendig liefdesleven heeft. Qua tempo kabbelt het optreden een beetje voort, de nummers zijn nogal lang, hetgeen erin resulteert dat Moakley na een kwartier nog maar twee liedjes heeft gespeeld. Ook zijn ze wegens gebrek aan een ritmesectie soms wat onstabiel en lijkt er weinig lijn in te zitten. Zijn diepe en volle stem maakt echter veel goed. Bij het laatste nummer krijgt hij hulp van een meeklappend publiek, dat ervoor zorgt dat Moakley’s show een passend einde krijgt en de potentie toont die de kiwi in huis heeft. (NV)
 

Frontman van El Pino & the Volunteers, David Pino, is vandaag zonder band afgereisd naar Breda. De band is druk bezig met het opnemen van een nieuw album. Een beetje onwennig is het wel, bekent Pino, maar hij refereert aan een optreden van Ryan Adams die het presteerde om in zijn eentje het publiek twee uur te boeien. Pino brengt een cover van Adams, maar speelt ook werk van zijn band ('Dust & Doubts', 'Right On') en van het project met Moss-zanger Marien Dorleijn, Tika. Het optreden zelf is prima op wat problemen met de stemming van de gitaar na. Jammer dat het na een half uur alweer afgelopen is. (AdV)

Normaliter een damesduo, vanaf vandaag een drietal waarin livedrums voortaan inclusief zijn. Een leuke setting op het Boost-podium, zo met het transparante doek achter de band waardoor de bomen en de vijver de enscenering  vormen. Twee keyboardstands, live drums aangevuld met electronische drumpads en een gitaar. Beide dames op de keys cq. gitaar zingen, de juffrouw op drums houdt het bij het uittrekken van haar schoenen halverwege het optreden. Een link met First Aid Kit is snel gelegd; mooie luisterliedjes met electronische accenten. Waar soms iets rauwer dan verwacht wordt uitgepakt is de rode draad toch wel het smeden van een electronisch popliedje. The Secret Love Parade wil graag een bad-ass girlsimago uitstralen en dat maakt het toch wel een beetje aandoenlijk eigenlijk. Wanneer geprobeerd wordt om de subtiliteit te ontstijgen is toch de verwarring groter dan de waardering. Een erg leuke band, vooral in deze setting. Jammer genoeg was er niet erg veel publiek getuige om voor de nodige mond-op-mond reclame te gaan zorgen voor TSLP. Fijne band. (IK)

Antwerpenaar en zanger van de band Flying Horseman Bert Dockx had het op zijn Facebook-pagina geschreven: "Morgen voor het eerst sinds lang nog eens op mijn eentje." De zenuwen waren overbodig! Wat een geweldenaar en wat een gitaarkunstenaar. Dio en Block Party op de twee andere podia zijn wel te horen, maar kunnen geenszins afleiden van wat Dockx vanavond laat zien. Op zijn eentje. Doet een beetje denken aan hoe Ruben Block 3 jaar terug solo het Amstel podium totaal inpakte. Dockx doet het op kleinere schaal, gelukkig was 3voor12/Breda ook hier bij. Hij speelt nummers van zijn eigen Flying Horseman (normaal met zijn zessen) en doet er een cover van Joy Divisions 'Shadowplayer' bij. Diepgang en overgave van de artiest, die met zijn hele lichaam gitaar lijkt te willen spelen. Fantastische partijen, tempowisselingen en spel met sample en pedalen. Dockx heeft een meeslepend en duidelijk stemgeluid. Fenomenaal! (DH)