Bezoekers die een zware eerste avond op Barst hebben gehad en nog niet zijn wakkergeschud door MacSwordfish, krijgen nog een laatste kans om het rustig aan te doen bij de hoofdpodia: als openingsact van het Barstpodium staat The Campfire Collaboration geprogrammeerd. Dit trio, bestaande uit Mario Petrus, Robert den Hartigh en Rik van Berlo, geen onbekenden in Breda, brengt traditionele folk en country met originals uit de beginjaren van de twintigste eeuw. Dit alles wordt aangevuld met eigen werk dat diezelfde sfeer uitademt: een ambiance van vervlogen tijden, van cowboys, werken aan het spoor en dansen in de saloon. Driestemmige samenzang begeleid door allerlei verschillende snaarinstrumenten, het geheel heeft wel een hoog ‘je moet ervan houden’-gehalte, maar weet aardig wat publiek te trekken. Kwalitatief hoogstaand en behoorlijk onderhoudend voor het begin van de middag. (NV)

I’ve seen the future of blues, and it’s sexy… De 25-jarige Ben Poole windt er geen doekjes om: de bluesbelofte van dit moment noemt zijn album ‘Let’s Go Upstairs’ en komt tijdens Barst aan Breda laten zien hoe dat volgens hem dan in zijn werk gaat. De stem en skills van een oude rot in het vak met het uiterlijk van een jonge god: het is een welkome afwisseling in het, aan het merendeel van het publiek te zien, toch wat vergrijzende genre. Dat het Poole niet om een vluggertje te doen is, bewijst hij al meteen tijdens het eerste nummer, waar hij zonder blozen al meteen een gitaarsolo van ruim vijf minuten uitpompt. Het is een voorteken voor de rest van het optreden, waarbij de Engelsman met ondersteuning van zijn band in drie kwartier slechts een nummer of vijf speelt. ’Hey Joe’ van Jimi Hendrix gaat door de mangel, waarna Poole overschakelt naar de akoestische gitaar. Een klein inkakmomentje als resultaat, dat gelukkig weer goedgemaakt wordt door een full-on electric climax. Goed om te weten dat er aan het bluesfront weer een nieuwe ontdekking is opgestaan, waar we ongetwijfeld nog heel wat van gaan horen. (NV)

Anneke van Giersbergen stond (inmiddels!) negen jaar geleden al eens op Barst, toen met haar oude band The Gathering. Vervlogen tijden. De tijd dat Van Giersbergen nog een voorganger was in de opkomende vaderlandse scene die ons ook Ayreon, Epica en Within Temptation bracht. Bands die eigenhandig het obscure gothic-genre toegankelijk maakten voor groot publiek. Maar dat was toen. Inmiddels is Van Giersbergen achter in de dertig, dartelt als verlopen pinup-girl over het podium in hotpants en spreekt het publiek toe alsof ze het tegen haar neefjes van vier heeft. Niet bepaald het gothic-boegbeeld van weleer. De begeleidingsband telt drie gitaristen, maar desondanks is de muziek mat en voorspelbaar. Coupletje, explosie van gitaren begeleid met stroboscopen en op-en-neer-deinende bandleden, hoge en loepzuivere - dat moet gezegd worden - zang van Van Giersbergen. Recente songs als 'My Boy' en 'Hope, Pray, Dance, Play' zijn pure easylistening niemandalletjes verstopt achter een dikke laag gitaren. En àls er dan een The Gathering-song voorbij komt, zoals 'Saturnine', mist het de urgentie en klik die Van Giersbergen met haar oude band wèl had. Gelukkig krijgt publiek op Breda Barst en legio festivals in èn buiten Europa over het algemeen geen genoeg van dit soort acts. Als dat anders zou zijn, zou Van Giersbergen met dergelijke optredens de eigenhandig opgebouwde scene in rap tempo naar de kloten helpen. (RvE)