Capeman is, volgens de mensen bij 3FM die het kunnen weten, een 'serieus talent'. De band lift mee op het succes van bands als Krach en Hunting The Robot, want ook hier halen de heren de spreekwoordelijke mosterd bij elektrorock met indie- en punkinvloeden. Kasabian, Bloc Party, dat werk. En dat doen de Amsterdammers niet onverdienstelijk, getuige het serious-talentschap én het feit dat de band dit jaar met de landelijke Popronde mee tourt. Vanavond staat Capeman voor de verandering als opener in Mezz. En eerlijk gezegd, het doet de band in eerste instantie geen goed. Op plaat übercatchy songs als 'Trouble' en single 'Mass Destructo' blijven in de bijna lege zaal niet overeind, en Capeman heeft nog niet genoeg eigen smoel om dat te kunnen compenseren met uitstraling. Jammer, want het zit er zeker wel in. Afsluiter 'Love Like A Fool' rockt namelijk als de ziekte en zorgt ervoor dat dit voorprogramma toch voorzichtig positief uitpakt voor Capeman.

The Deaf is 'het bandje van'. En dat weet het inmiddels toegestroomde publiek in Mezz ook, getuige het feit dat de hele eerste rij volstaat met bakvisjes. De band rondom Frans 'Spike' van Zoest speelt vanavond één van de laatste shows van de clubtour. 'Den Haag Speedbeat', staat op de vlag achter het podium. Maar The Deaf tapt ook uit de rock 'n roll en punkrock-vaatjes. 'Coming Down' en 'I'm Alive' zijn inderdaad behoorlijk beat en zijn meteen de beste songs van de set. Bassiste Miss Fuzz neemt in die laatste de zang voor haar rekening, en dat zou ze best vaker mogen doen.

Het probleem is dat juist één van die aspecten die Di-Rect een band maakte waar de gemiddelde muziekliefhebber zijn schouders voor ophaalde, ook bij The Deaf aanwezig is. En dat is Spike. De man is een goede gitarist en zijn stem doet regelmatig aan Pelle Almqvist van The Hives denken, wat het best aardig doet bij deze eigentijdse versie van beatpunk. Maar zucht... Die opgefokte speeches over niks, na elk nummer. Het rocksterrengedrag. Halverwege marcheert Spike over de rand van het podium en schopt de glazen die erop staan naar beneden. De zestienjarige fans die daar staan, vinden het allemaal prachtig. Bij elke andere rocker was het misschien tof geweest, ondergetekende heeft vooral heel erg veel moeite deze man los te zien van de context.

En dan wil ook het publiek nog eens niet echt loskomen. De band irriteert zich hier duidelijk aan, getuige een kortaf bedankje en afscheid na de Q65-cover 'You're The Victor'. Om één of andere reden komt The Deaf toch terug voor single '1973', en zowaar. De charme van Miss Fuzz zorgt ervoor dat de zaal alsnog en masse los gaat en zelfs een klein walletje of death maakt. The Deaf weet duidelijk wel hoe een feestje te moeten bouwen. Afsluiter 'Bbb-Bang!' heeft een vette climax waarbij Maurizio Pinna op zijn orgel klimt, Spike hem omver dondert en de twee er alsnog in slagen door te blijven spelen. Inderdaad: het is wel wat over de top allemaal. Muzikaal in orde, maar dit soort taferelen zorgt ervoor dat The Deaf slechts een ietsje bevredigender alternatief voor Di-Rect is.

Gezien: Capeman en The Deaf. Donderdag 10 november, Mezz.