Een avond met “drie toppers” van het Excelsior Recordings label, zo worden de optredens van vanavond aangekondigd. Terwijl op steenworp afstand een overzeese popster onze stad aandoet, krijgen de bezoekers van Mezz drie acts van de lage landen voorgeschoteld. Dat gebeurt met wisselende resultaten.

TOM PINTENS
De charmante Belg met kroeshaar en gitaar die de avond opent, luistert naar de naam Tom Pintens. Twee jaar geleden stond hij ook al op het podium van Mezz, tijdens de eerste editie van Ik Zie U Graag. Destijds bracht hij muzikale ondersteuning mee in de vorm van een beatboxer, maar nu moet hij het in zijn eentje doen. En dat is geenszins een tekortkoming. Door de eenvoud van zijn instrumentarium en de keuze voor Nederlandstalig word je gedwongen om goed te luisteren naar zijn prachtige, poëtische teksten. Pintens zingt over Charleroi, verdriet, liefde, ellende, de herfst en over Das Pop. Hij zingt over boze huisvaders en over flatscreen televisies. Tussen de liedjes door vraagt hij of we cd’kes van hem willen kopen, als we nog weten wat dat zijn. Die ene gitaar blijkt overigens genoeg te zijn voor een stevige riff waarmee hij zijn optreden een fikse afsluiter meegeeft. Snel terugkomen aub!

AWKWARD I
Awkward I uit Amsterdam is het geesteskind van Djurre de Haan, bassist van Alamo Race Track. Samen met een gitarist, bassist, drummer en violiste mag hij vanavond als tweede aantreden. De blonde frontman leek over zelfkennis te beschikken toen hij zijn artiestennaam koos, want het geheel doet soms een beetje ongemakkelijk aan. De band straalt niet echt een eenheid uit. Muzikaal zit het echter wel goed: Awkward I brengt een soms vrolijke, soms melancholische mix van folk en indie dat door de viool in de verte doet denken aan Fanfarlo. Naarmate het optreden vordert, lijken De Haan en de zijnen zich steeds beter op hun plaats te voelen en is er duidelijk een stijgende lijn in het optreden op te merken. De verlegen aankondigingen maken plaats voor geestige anekdotes over hoe liedjes ontstaan zijn. ‘The Unknown Character’ blijkt te gaan over het nieuwe vriendje van een oude verkering die zichzelf niet voorstelde.  Al met al een leuk bandje dat zijn plaats in de Nederlandse muziek zeker verdient.

GEM
Ooit was GEM ook gewoon een ‘bandje’. Stonden ze in het voorprogramma van bands als The Libertines en Arctic Monkeys, en waren ze vooral bekend doordat één van hun liedjes in een commercial van een niet nader te benoemen uitzendbureau te horen was. In de jaren die daarop volgden, gebeurde er veel met GEM. Inmiddels is alleen nog zanger en boegbeeld Maurits Westerik als vaste waarde uit de originele line-up overgebleven, en is GEM niet zozeer de benoeming van de groep: Westerik is GEM.

Voor het pas verschenen album ‘Hunters Go Hungry’ omringde hij zich met een groep ervaren muzikanten, die hij nu ook mee naar Breda genomen heeft. Het optreden vanavond is het eerste van de tour ter promotie van dat album, maar al snel is duidelijk dat GEM geen last heeft van opstartproblemen. Vanaf track één staat de band als een goed geoliede machine te spelen. Het eerder genoemde album staat centraal, alle gespeelde nummers zijn ervan afkomstig. Zoals toegezegd, legt Westerik zich meer toe op zang, al pakt hij er bij een paar liedjes alsnog de gitaar erbij. Dat gaat het hem best goed af: hij lijkt een paar moves te hebben ingestudeerd om zijn lichaam maar iets te doen te geven. Best komisch. Het grote manco aan het optreden is echter dat er niets aan toeval wordt overgelaten: alles loopt gesmeerd, iedere muzikant staat zijn eigen ding te doen, maar er is weinig chemistry. Muzikaal is het ook behoorlijk saai, de pop-rockachtige nummers zijn inwisselbaar en gezichtsloos. Af en toe is er een lichtpuntje is een vorm van een afwijkend gitaarloopje of een dwars orgeldeuntje.

De toch al matig gevulde zaal loopt gedurende het optreden steeds verder leeg. Ergens is het wel een beetje sneu, je kunt de band zeker geen gebrek aan enthousiasme verwijten. Als na de lange zit het optreden is afgelopen, komt GEM nog terug voor een toegift: een eigen nummer, én een cover van Edwyn Collins’ ‘Never Met A Girl Like You Before’.  Helaas kon dat over hun optreden niet gezegd worden.

Gezien: Tom Pintens, Awkward I en GEM. Mezz, vrijdag 4 november 2011.