Ryan Adams heeft het zwaar. De troubadour uit North Carolina heeft eerder op de avond een kipsalade gegeten en het gevolg is, in de woorden van de zanger zelf, een 'screaming foodpoisoning'. Ondanks dit begint Adams vol goede moed aan zijn enige Nederlandse optreden in de tour bij zijn laatste, alom bejubelde album 'Ashes & Fire'. Waar Adams in het verleden zich regelmatig niet geliefd maakte vanwege zijn grillige karakter, zorgt de kwetsbaarheid van zijn lichamelijke gesteldheid er vanavond voor dat het makkelijk is sympathie op te brengen voor de over het podium struikelende, regelmatig “fucking hell”-mompelende zanger. Plus: het komt de inmiddels behoorlijke verzameling van zijn wonderschone songs ten goede.

De avond wordt geopend door Chris Stills, zoon van folklegende Stephen Stills (inderdaad die van Crosby en Nash). Net als zijn vader is Stills is een prima gitarist met een aangename stem, die een beetje aan Jeff Buckley doet denken. De man speelt aardige liedjes en eigenlijk zijn alleen de onvermijdelijke grappen over wiet jammer. Afsluiter '100 Year Thing' met banjoachtige solo die zijn countryroots verraadt, maakt van Stills het ideale voorprogramma van de meester zelf. Ryan Adams komt oplopen met zijn – tot groot genoegen van het publiek – roodwitblauwe gitaar en zet 'Oh My Sweet Carolina' van zijn debuut 'Heartbreaker' uit 2000 in, gevolgd door de titelsong van zijn nieuwe plaat.

Na deze nummers verontschuldigd hij zich voor misschien wat 'more weird than usual' te zijn, maar zijn voedselvergiftiging is geen excuus voor Adams om zich er vanavond gemakkelijk vanaf te maken. Niet gehinderd door een band of een setlist, lijkt de zanger vanavond ter plekke te beslissen welke songs hij speelt. Een groot aantal zijn van 'Ashes & Fire', maar ook oudjes zoals wonderschone versies van 'Let It Ride' (van de plaat 'Cold Roses') en 'Please Do Not Let me Go' (van Love Is Hell Part 2), het obligate 'New York New York' van succesalbum 'Gold' uit 2001 en een song van zijn oude band Whiskeytown komen voorbij. Ondanks de ziekte is Adams' zang ongenaakbaar en afgezien van een regelmatig ontstemde gitaar die voor wat begrijpelijke irritatie zorgt, verloopt het optreden erg soepeltjes.

Misschien is het omdat de zanger inmiddels gelukkig getrouwd en van de drank en drugs af is, of omdat hij na enkele vooral erg lelijke uitstapjes richting steviger werk veilig terugkeerde naar de folky singer-songwriter. Of misschien is het gewoon de kipsalade. In elk geval is Ryan Adams vanavond erg aangenaam om naar te kijken en luisteren, ook al is het allemaal misschien wat braafjes. Adams speelt een nummer, het publiek klapt, Adams maakt een grapje, meestal ten koste van zichzelf, het publiek lacht, Adams speelt nog een nummer en het publiek kijkt ademloos toe. Hoe dan ook, het Chassé leent zich prima voor een dergelijke set en dit zien we toch liever dan een zanger die halverwege het podium afloopt. Na twintig songs vindt Adams het dan alsnog welletjes en verruilt het podium voor – waarschijnlijk – een toilet. De toegift blijft uit. Maar dat kunnen we de zanger vanavond nauwelijks meer kwalijk nemen.

Gezien: Chris Stills en Ryan Adams. Chassé Theater, vrijdag 4 november 2011.