Een fijn programma met gitaarbands deze avond in Mezz. The Little Review uit Bergen op Zoom opent met frisse indiepop, waarna het Brits-Amerikaanse The Boxer Rebellion hun sfeervolle alternatieve poprock op het publiek loslaat. Dat geniet met volle teugen.

THE LITTLE REVIEW
The Little Review mag de avond openen, en dat vinden ze zelf “megavet”. Al snel is duidelijk waar het West-Brabants kwartet de mosterd haalt: Britse indiebands als Bloc Party, The Maccabees en The Rakes dienen als referentiekader. Met het liedje ‘The City Is A Lie’ wordt een (twijfelachtige) ode aan Breda gebracht.

Zanger en frontman Timothy Maurer beschikt over een diepe stem die vooral tijdens rustigere passages goed naar voren komt. Helaas verschreeuwt hij zich maar al te vaak tijdens de meer up-tempo refreinen en vliegt het geheel daarmee regelmatig uit de bocht. En dat is zonde, want vaak genoeg blijkt dat de band het wel in zich heeft om iets moois neer te zetten. Toch wordt dit voor een groot deel goedgemaakt door het enthousiasme en plezier waarmee vooral Maurer op het podium staat. Het is niet vaak dat een voorprogramma van lokale bodem het publiek al zo goed meekrijgt: ze krijgen luid applaus en tijdens één nummer wordt zelfs meegeklapt. Zeker een bewonderenswaardige prestatie.

THE BOXER REBELLION
De Londense band The Boxer Rebellion, met leden uit de Verenigde Staten, Engeland en Australië, timmert al tien jaar aan de weg en lijkt eindelijk de weg naar het grote(re) publiek gevonden te hebben. Met een optreden in een film met Drew Barrymore en een uitstekende derde plaat kan de band dan ook terugkijken op een succesvol jaar. Het is gezellig druk in Mezz, maar geenszins uitverkocht: het balkon blijft deze avond gesloten. Het publiek lijkt vooral uit echte liefhebbers te bestaan, wat voor een goede sfeer zorgt.

Met ‘Step Out Of The Car’ opent The Boxer Rebellion hun set. Zanger Nathan Nicholson wordt zachtjes uitgelachen door het publiek als hij verklaart blij te zijn om voor het eerst in ‘Brid’ te spelen. “You can blame me, I’m American”, verschuldigt hij zich, en na de uitspraak van Breda onder de knie te hebben, wordt snel weer een nieuw liedje ingezet. Veel gespeelde nummers zijn afkomstig van het eerder genoemde laatste album, ‘The Cold Still’. Mezz kondigde in haar programma de band aan als verzorgde Britpop met een donker Amerikaans tintje, en dat lijkt een treffende omschrijving van het geluid van The Boxer Rebellion. Alternatiever dan Coldplay of Snow Patrol, maar ook weer iets meer gelikt dan The National of Elbow. In ieder geval zeker een sound die een groter publiek aan zou moeten spreken. Op een festival als Pinkpop zou de groep zeker niet misstaan.

Voor degenen die ze de avond ‘nog gewoon in Mezz’ hebben gezien, blijft het smullen. Het geluid is goed en de band heeft er zelf ook duidelijk plezier in. Dat is dan ook meteen één van de manco’s van The Boxer Rebellion: het is allemaal wel erg mooi en netjes. Nergens wordt het erg spannend of onvoorspelbaar, hoewel de band live zeker een meerwaarde biedt ten opzichte van het opgenomen materiaal. Zelfs wanneer Nicholson tijdens het laatste nummer wat harder tekeer gaat en zelfs even het publiek in komt, barst het nergens écht los. Maar dat deert weinigen. Als tijdens de toegift het populaire ‘No Harm’ voorbijkomt en de show na de tweede toegift echt voorbij is, zullen de meeste concertbezoekers tevreden terug naar huis keren. Ze hebben immers een prima concert gezien van een band waar we hopelijk nog veel van gaan horen.

Gezien: The Boxer Rebellion en The Little Review. Mezz, vrijdag 26 augustus 2011.