Hunting The Robot, bestaande uit vier jonge gasten uit Eindhoven, opent zijn optreden met een eigen themesong en maakt direct duidelijk wat de band vanavond komt brengen: een mix van, de dan nog in hun standaard staande, gitaren en live gemaakte electro. Deze titelloze opener is al heel vet, een gedrumde beat met drie aan samplepanelen en synthesizers werkende jongens. Wel wat statisch, maar het pakt direct de aandacht van de al bijna volle zaal. En het licht introverte begin wordt ook meteen weggenomen als in het tweede nummer de gitaren en bas erbij komen. Hunting The Robot heeft er zin in en laat dat merken. De jonge band is terug in Mezz. Terug op de plek waar vorig jaar de finale van Popsport werd gewonnen.

Eerder dit jaar bij de finale van ‘Doe Maar Vet’ in Etten-Leur kwam Hunting The Robot minder tot zijn recht in een benauwd en krap café K’annet, waar de band toch een podiumplek op het Popeluchtfestival won, hier in Mezz laten de bandleden zien dat ze op een groter (club)podium, met een goede lichtshow, helemaal op hun plek zijn. Wat de band goed maakt: een gevarieerd repetoire van indierock vermengd met electrobeats. De bandleden koesteren elk geluid en iedere klank, van pingelende indiegitaren tot strakke gesampelde beats. Zorgvuldig en toch ook afwisselend en lekker onvoorspelbaar. Dan weer slaat de zanger op het drumpaneel en gebruikt de bassist de toetsen en even later hebben ze weer gewoon een gitaar en basgitaar vast. Drumstokjes worden gebruikt om weer een ander gitaargeluid te vormen, of als slider. De leadgitarist schuwt psychedelische uitstapjes niet en pakt regelmatig de tweede stem. En de drummer? Die is nog maar 14 en gewoon steengoed.

Hopelijk houdt Hunting The Robot het geloof in eigen kunnen van vanavond stevig vast en blijft de band hard werken aan de toekomstige EP en de eigen nummers, dan kunnen we ons over een paar jaar echt gaan meten met de zuiderburen. Wat de band ook goed doet, is het gratis downloads aanbieden van ‘Carnival’, ‘Dear Rain’ en ‘Sign Here Puppet’ en het regelmatig noemen van de eigen site. Het aritmische slotnummer, waarbij de broers Elvin (zanger) en Lloyd (drummer) Usidame samen de drums voor hun rekening nemen, vormt een mooie apotheose van een zeer goed optreden. Geniale groeibriljanten.

Customs dan, de mannen uit België openen stijlvol met het stemmige ‘Where The Moon Spends His Days’ en verraden direct waar de band zijn mosterd haalt: de new wave uit de jaren tachtig. Voor wie dat nog niet wist natuurlijk, opvallend of niet: de band heeft een aanhang van alle leeftijden met vrij veel fans die vijfentwintig jaar terug los gingen op Joy Division, Sister Of Mercy en The Cure. New wave, maar dan vertaald naar deze tijd, zoals de zelfbenoemde retrofuturisten van Customs graag willen brengen. En dat gaat ze vanaf de start van het concert goed af: het geluid is typerend new wave, soms wat traag en naargeestig, maar nooit depressief. De zang is dat tot op zekere hoogte ook. Ze geven de gitaren en de nagalm daarvan lekker de ruimte.

De veelgemaakte vergelijking met Editors dringt al snel naar de voorgrond bij het volgende nummer. En ja, zanger Kristof Uittebroek klinkt vooral in de coupletten daarvan opvallend veel als Tom Smith. Het tweede nummer is overigens de nieuwste single ‘Shut Up Narcissus’ waarin de Griekse mythe van Narcissus, vol van eigenliefde en niet geïnteresseerd in andere liefde, soepel rockend naar het heden wordt getrokken. De snelle bas en volle drums laten het nummer knallen, maar toch minder dan je zou verwachten in vergelijking tot de albumversie op ‘Enter The Characters’.

"Wat een coole zaal is dit,” spreekt Uittebroek zich vervolgens uit. “We zijn blij hier weer terug te zijn.” Hun eerste Nederlandse show in Nederland is alweer dik een jaar geleden, in juni in Mezz-Café. Het lukt Customs met gemak het publiek hun show in te trekken, daar is blijkbaar ook maar weinig interactie met het publiek voor nodig. Het is gedurfd om je nieuwste single al vroeg in de set uit te spelen. Toch wil Customs nog niet echt overtuigen, het spel is klasse en de nummers van ‘Enter The Characters’ worden gedreven gebracht, met goede gitaarpartijen, maar wel binnen het strakke stramien van de plaat. Hier maakt de band een duidelijke keuze. Op een moddervette versie van single ‘Justine’ na, blijft het boeiend, maar ook wat saaiig. Hoewel het publiek in de zaal daar heel anders over denkt, is er pas bij het achtste nummer meer lef te bekennen. ‘We Are Ghosts’ wordt ingezet en ook qua show lijkt Customs nu los te gaan. Misschien omdat een nummer daarvoor de Joy Division cover ‘Transmission’ met veel gejuich is ontvangen?

Bijna bij het einde blijkt Customs op zijn sterkst. Andere single ‘Rex’ rockt vervolgens heel hard, maar de eerste toegift ‘Acrobats’ valt dan weer tegen. Uittebroek vertelt dat ze dit nummer niet vaak spelen en eerlijk gezegd is dat te horen. De zang blijft achter en het geheel is traag. Nu is de afsluiter van het album ook niet het gemakkelijkste, meest enerverende liedje van die plaat. Maar voor echte fans vast een fijne toevoeging aan de setlist. Het is wel tof om een band te zien die bijna het gehele debuutalbum speelt, want ook ‘The Matador’ komt nog voorbij. Eigenlijk alleen het superkorte, instrumentale intro ‘Enter’ niet. Leuke Belgische band en mooie opwarmer voor het Ik Zie U Graag festival, over een kleine maand in Mezz.

Gezien: Hunting The Robot, Customs. Mezz, vrijdag 8 oktober 2010.