De jongere muziekliefhebber zal wellicht niet gelijk opveren bij het horen van de naam Steve Hackett. De inmiddels 60-jarige Brit was tussen 1970 en 1977 gitarist in de band Genesis. Hij maakte deel uit van de oorspronkelijke line up die klassiekers als ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ en ‘Selling England By The Pound’ op de wereld losliet. Albums die, ondanks dat er meer dan dertig jaren verstreken zijn, tot de dag van vandaag weinig tot niets van hun relevantie verloren hebben. Het gaat misschien wat ver om te stellen dat zwaargewichten als Dream Theater en Opeth niet bestaan zouden hebben zonder een band als Genesis. Maar het mag gerust gesteld worden dat hun invloed nog steeds vol op hoorbaar is in de hedendaagse prog- en metalscene. Na zijn vertrek uit de groep maakte de gitarist nog een twintigtal soloplaten. Vorig jaar bracht Hackett de plaat ‘Out Of The Tunnels Mouth’ uit dat alom door pers en media wordt beschreven als een van de beste werkstukken die hij ooit uitbracht.

Tot zover een korte introductie. Wat bakt de man er anno 2010 nog van?  Dat viel bepaald niet tegen. Met een geweldige band met door de wol geverfde muzikanten in de rug liet de oude meester horen dat hij nog niets van zijn virtuositeit heeft verloren. Al gelijk bij de heftige opener ‘Mechanical Bride’ liet Hackett zijn plank als vanouds door de zaal gieren. Uiteraard werd ook zijn verleden bij Genesis in de schijnwerpers gezet. Mooi over de set verspreid konden de liefhebbers genieten van goede uitvoeringen van Genesis klassiekers als ‘Carpet Crawlers’ en ‘Firth Of Fifth’. Aparte vermelding verdient het akoestische blok in het midden van de set waarin hij zijn bekende akoestische gitaarstuk ‘Horizons’ liet volgen door een schitterende uitvoering van het Genesis nummer ‘Blood On The Rooftops’. Dat drummer Gary O’Toole het vocaal bij lange na niet haalde bij zijn illustere voorgangers Peter Gabriel en Phill Collins was slechts een kleine smet die je de man eigenlijk niet kwalijk mag nemen. Steve Hackett zelf speelt gelukkig nog altijd als in zijn beste jonge dagen. Weinig gitaristen weten zo mooi het evenwicht te vinden tussen techniek, melodie en emotie als Hackett. Gelukkig dreef het concert toch vooral niet op nostalgie. De hoogtepunten in de set waren juist nummers afkomstig van de soloplaten van de gitarist. Zo waren het de prachtige uitvoeringen van nummers als ‘Spectral Mornings’ , ‘Serpentine Song’ en ‘Sleepers’ die het publiek tot luide lofuitingen dreef. Na twee uur was de koek op.  De band sloot af met het nummer ‘Clocks’ met daarin een nogal uitgebreide drumsolo. Obligaat, overbodig en ouderwets. Het was het enige moment van de avond dat deed vermoeden dat misschien toch een deel van het brein van de gitarist en zijn strijdmakkers zich nog in de jaren zeventig waant.

Gezien: Steve Hackett. Mezz, maandag 24 mei 2010.