Vrijdagavond half acht, terwijl iedereen nog buiten op het terras zit begint Vagabound aan hun poging om ook in september onder de vlag van Breda Barst te spelen. Vagabound? Ja, aangezien MicGee vergeten was te gaan repeteren met zijn liveband en derhalve vervangen is door eerste reserve Vagabound. En dat is een lekker relaxte opener met een in het oog springende frontman. Om zijn enorme baard kan niemand heen. Daarnaast heeft hij een prettig rauw stemgeluid dat aan sixties-held Barry McGuire doet denken. De band wordt verder aangevuld door een contrabas en drummer, en bij sommige nummers komen een violiste en mondharmonica-/triangelspeler de band vergezellen. Het klinkt allemaal heel aardig, maar ontbreekt nog net teveel aan divers songmateriaal. Desondanks een leuk optreden.

Dan is het aan The Surs. Eigenlijk vanuit het niks ineens opgekomen, maar toch al in Melkweg en W2 gespeeld. Waarom hebben we hier nog niet eerder van gehoord? Oke, slechts één van de vier bandleden komt uit Breda maar wat is er mis met een band als Bredaas te claimen als ze gewoon erg goed zijn. Zelf beschrijft de band zich als geïnspireerd door dEUS, Joy Division en Radiohead. Zanger Noel (de ideale naam voor frontman) zou inderdaad zo uit Joy Division afkomstig kunnen zijn met zijn ongecontroleerde bewegingen. Af en toe lijkt het of er wat flarden van dEUS’ ‘Fell Of The Floor Man’ weggewerkt zijn in de geordende chaos. Meerstemmige zang, vette breaks, doe deze maar voor op Barst! 

De volgende band is onder een andere naam geen onbekende voor Barst. Teaser stond er al eerder, maar onder hun nieuwe naam Somewhere Man zijn de broers Arjan en Gertjan Crielaard weer terug, alleen dan zonder een rauw randje. Het eerste nummer doet denken aan een Engelse (en stiekem betere) versie van Acda & de Munnik. De ingrediënten zijn vergelijkbaar: twee akoestische gitaren en een drummer en tweestemmige zang. Het zit allemaal songtechnisch prima in elkaar en de cover van Kane’s ‘Rain Down On Me’ is beter te pruimen dan het origineel. Gaandeweg de show houden de mannen helaas iets minder de aandacht van het publiek vast, hoewel frontman Arjan een echte entertainer is. Het geëxperimenteer met verschillende loops is leuk bedacht, maar komt helaas niet helemaal uit de verf.

Marlon Penn uit Tilburg is net als Somewhere Man van origine een singer/songwriter maar komt vandaag met zijn een hele band The Modern Underground. En dat is een gouden greep, want de band staat werkelijk als een huis. Marlon zelf lijkt qua uiterlijk een mengeling van Jimi Hendrix en Prince, en heeft qua stem raakvlakken met Kele Okereke van Bloc Party. De songs hebben verrassende wendingen, waardoor dit optreden elk moment spannend blijft. Vergelijkingen met Jeff Buckley en zelfs Radiohead, met name in ‘Paranoid Android’, liggen voor de hand. Iedereen in de zaal is er vrijwel meteen van overtuigd dat dit een zekerheidje wordt op Breda Barst.

Het verdict van de avond komt van The Mirrors. Een tijdje geleden een eerste EP voorgesteld, in de tussentijd een paar toffe shows in de buurt gedaan en nu weer met z’n vieren op de voorrondes Breda Barst. Dat The Mirrors voor de gelegenheid hun extra gitarist thuis hebben gelaten is geen gemis, de sound blijft erg vol en uitgebalanceerd. Popliedjes met venijn aan het eind, The Kooks meets The Libertines. De zaal is inmiddels aardig gevuld wat ook niet in het nadeel werkt voor The Mirrors.

De eerste avond kende eigenlijk al drie potentiële Barst-acts met The Surs, Marlon Penn en The Mirrors. Voor de jury zal het niet eenvoudig worden met het oog op morgen als er nog vijf keuzemogelijkheden bij komen. Voor Vagabound en Somewhere Man is het na vanavond waarschijnlijk hopen op een invitatie in de komende jaren, de optredens waren helaas niet overtuigend genoeg om direct aanspraak te maken op één van de vier beschikbare plaatsen op Barst.

Na het eerste deel van de voorrondes mag Australian Nervana het publiek het laatste deel van de avond vermaken met de muziek van de grunge-helden van Nirvana. Dat lijkt vrij aardig te lukken, gezien het grote aantal jongelingen in de pit. De act lijkt sprekend, zelfs de uitgroei van de zanger is identiek aan die van Kurt Cobain. Muzikaal nadert het Nirvana ook akelig op sommige momenten, zelfs de stem van de zanger. Ook de bewegingen zijn goed bestudeerd. Wat wel jammer is, is dat de interactie met het publiek net iets te nonchalant en onverschillig is. Het contact met het publiek blijft beperkt tot af en toe een kort mompelend ‘thank you’, terwijl Cobain vaak ook erg geestig kon zijn. Natuurlijk komt ook ‘Smells Like Teen Spirit’ voorbij en kan iedereen na deze avond met een nostalgisch gevoel naar huis.

Gezien: eerste voorronde Breda Barst 2010. Mezz, vrijdag 21 mei 2010.