Arid bestaat eigenlijk al een stuk langer dan het meeste publiek waarschijnlijk beseft. Midden jaren ’90, inmiddels zo’n vijftien jaar geleden dus, heeft de band nog eens een finaleronde van Humo’s Rock Rally gespeeld. Helaas destijds zonder succes, echter blijkt dat het vijftien jaar later wel raak is. Jasper Erkens opent voor de goedgevulde zaal.

Jasper Erkens
Voorprogramma Jasper Erkens stond afgelopen editie nog op Breda Barst en had daar aan vrouwelijke aandacht niets te klagen. Vanavond idem dito, echter zijn de vrouwen gemiddeld dubbel zo oud als in september 2009. Het is nog niet heel druk als Jasper ‘Everybody Is The Same’ gebruikt om zijn optreden te openen. Jaspertje is Jasper geworden, niet alleen qua postuur maar zeker ook qua stem. Waar op Breda Barst nog een beetje het jongensachtige in z’n stem lag heeft dit nu voor meer bravoure plaats gemaakt. De jonge meisjes kenden al zijn liedjes, de dames in Mezz deze avond toch wat minder, een ideaal moment dus om meteen wat nieuwe platen te testen. Jasper speelt uiteindelijk twee nieuwe nummers en ontkomt er ook niet aan om de welbekende cover van Gnarls Barkleys’ ‘Crazy’ te doen. Afsluiter ‘Waiting Like A Dog’ maakt het plaatje compleet, erg onderhoudend.

Arid
We hebben halverwege 2008 lang mogen wachten op een nieuwe plaat van Arid na ‘All Is Quiet Now’ in 2003. De band heeft het tempo van produceren en opnemen wat opgeschroefd en heeft meteen dit jaar weer een nieuwe plaat er tegenaan gegooid met de titel ‘Under The Cold Street Lights’ wat het aantal studioalbums op vier brengt. Dat de live-reputatie van de band hier onder geleden heeft is betwistbaar, maar tijdens de vorige tour waren de negatieve geluiden niet van de lucht. Jasper Steverlinck, ook actief onder z’n eigen naam als singer/songwriter, heeft waarschijnlijk notie genomen van de recensies van Oor en LiveXS destijds en heeft klaarblijkelijk geïnvesteerd in de liveshow.

Arid begint met het catchy ‘Something Brighter’ waar heel, heel, heel ver weg misschien toch wel een beetje de sound van Keane in zit. Misschien een beetje erg veel zelfs, aangezien het geluid van het keyboard erg hard is in vergelijking met de andere instrumenten. Steverlinck zelf lijkt er plezier in te hebben en zojuist ook nog wat extra blikjes energydrink weggewerkt heeft. De ene na de andere track van het nieuwe album volgt, waarbij vooral de rustigere liedjes weggelaten worden, enkel ‘Broken Dancer’ is een rustpuntje in de set. Wanneer Steverlinck daarna de zaal inspringt en twee volledige rondes door het publiek baant, zwelt het applaus aan. Terecht overigens, de show zit goed in elkaar, tracks volgen elkaar snel op en het enige jammere aan de performance van Steverlinck is het overdadige vragen of het publiek het nog naar de zin heeft. Oké, ook het spijkerstof colbertje is misschien een minpunt dan, maar als dat alles is…

Gezien: Arid en Jasper Erkens. Mezz, donderdag 20 mei 2010.