Een uitverkochte Mezz kijkt reikhalzend uit naar Arno, wanneer zijn band al een stevig muzikaal introotje ten gehore heeft gebracht, is hij dan toch daar. Lustig wisselt Arno tussen heftig Engelstalig werk en Franse chansons à la Jacques Brel. Een jaren tachtig geluid weerklinkt in nieuw werk als ‘God Save The Kiss’, maar Arno Hintjens voorziet zijn nieuwe werk van een oriëntaals randje, mede dankzij achtergrondzangeres Sabrine el Koulali. Mooie  combinaties in en tussen de nummers, maken elk nummer tot een nieuwe verrassing.

Echt duidelijk spreekt onze zuiderbuurman niet, toch is de strekking van zijn politieke boodschappen duidelijk. In Nederland zitten we in de stront, maar België zal na hun verkiezingen nog verder in de stront zitten. Politiek is een rode draad, zeker wanneer Hintjens een prachtige versie van ‘Get Up, Stand Up’ met zijn trouwe toetsenist Serge Feyes. De stront is niet alleen in de politiek aanwezig, een verhaal over ‘in de stront zitten’ en zijn zoon en een vrouw leiden tot het prachtige ‘Quelqu'un A Touché Ma Femme’. Onvoorstelbaar is het niveau van de band, hier kan menigeen een puntje aan zuigen. En dat terwijl de gitarist nog niet erg lang met meneer Hintjens samenspeelt. Kwaliteit van de bovenste plank die varieert tussen heel hard en heel zacht.

‘Les Yeux De Ma Mère’ doet de rillingen over menig rug lopen maar de echte hoogtepunten komen meer naar het einde van de show oude T.C. Matic-hits als ‘Oh La La La’ en ‘Putain Putain’ maken de zaal tot een blije menigte. Er wordt fanatiek meegezongen en gedanst.

Rocken is Arno op zijn eenenzestigste nog niet verleerd, hij spoort het publiek aan ‘ Come on mother fuckers!’ Klare taal, lijkt me. De show duurt ruim anderhalf uur en daar krijgt men nog een toegift bij. Collectief moeten de handen de lucht in, volgens Arno is dit beter dan Prozac en Viagra. Als dat zo, kan deze oude rocker nog jaren mee.

Gezien: Arno. Dommelsch Zaal Mezz, vrijdag 11 juni 2010.