Je zal het maar hebben. Ruut van Andel heeft het. Meloditis. Maar zo aan de gelijknamige plaat van zijn band Lawaii te horen lijdt hij er niet onder.

Zoals we inmiddels van Lawaii gewend zijn, barst ook ‘Meloditis’ uit zijn voegen van de muzikale ideetjes. Veel geluidjes en onverwachte akkoordprogressies zorgen voor een verassende luisterervaring. Toch is de onvervalste sixtiespop van de band niet vervelend voor het oor.

Integendeel: de plaat varieert net genoeg tussen uitdagend en leuk. Wat moeilijkere nummers worden afgewisseld met vrolijke popliedjes, die telkens aan een andere band lijken te refereren. Soms wordt daarin iets te ver doorgeschoten. Het nummer ‘Paperless Writer’ is, zoals de titel al doet vermoeden, leuk als hommage aan de Beatles, maar als op zichzelf staand liedje schiet het net iets tekort.

Lawaii is op zijn best als er even geen regels zijn. Zo is ‘Carry Through’, het psychedelische juweeltje van het album, van waanzinnig hoog niveau. Een heftige trip die eindigt in een Phil Spector-achtige geluidsmuur en die je toch mooi even verdwaasd achterlaat. Kwaliteit en dieptje te over op Meloditis. Je hoort dat er tijd en moeite in ieder liedje is gestoken. De zang van Ruut lijkt soms wat power te missen bij de popliedjes, maar in de wat meer uitgesponnen nummers komt juist het hese van zijn stem goed tot zijn recht.

De plaat profiteert ook van het bandgevoel. Eerder werk van Lawaii werd van top tot teen ingespeeld door Ruut, maar op de meeste liedjes op ‘Meloditis’ is de hele band te horen. Dat maakt dat de plaat iets levendiger klinkt, en dat is gezien de muziekstijl alleen maar een voordeel.

Op ‘Meloditits’ zijn goede psychedelische liedjes te vinden, leuke poppers en één of twee regelrechte briljantjes. Dat zorgt voor een afwisselende, interessante en kwalitatief hoogstaande plaat. En dan nu maar hopen dat Meloditis ongeneeslijk is.