Singer-songwriter Patrick Watson uit Canada treedt definitief niet meer onder de ‘bandnaam’ Patrick Watson op. De titel van de derde cd ‘Wooden Arms’ viel zo in de smaak dat deze synoniem is gesteld aan de gehele band. Gezegend met een geweldige stem en een talent voor prachtig pianospel én een supergoede band om zich heen kan dit alleen maar een nog meer rijzende ster van Patrick Watson en zijn kornuiten maken.

Een voorprogramma daar doet de Canadees niet aan, het publiek wordt getrakteerd op oude afleveringen van Betty Boop. En zelfs met een moraal, we zien een vriendelijk oud mannetje de wereld verbeteren, zeer tekenend voor de sfeer. Toch komt het publiek niet voor een tekenfilm, maar voor het optreden! Al snel wordt er gejoeld, desondanks deze originele binnenkomer.

Nieuw werk wordt lustig afgewisseld met oud werk, bang voor een experiment zijn Patrick Watson & The Wooden Arms ook niet. Prachtige climaxen en unheimische maar toch toegankelijk sferen worden gecreeërd en nog eens extra benadrukt door de spannende lichtshow. Muzikaal is de band echt briljant, drummer Robbie Kuster toont zich een waardige alleskunner als het om ritmiek gaat. Watson werkt met een voice-recorder en weet met zijn muzikanten tussen de nummers door echte landscapes te creëren waar de rillingen van over je rug lopen. De toegankelijke folknummers worden bijzonder door Watsons indringende, maar prachtige stemgeluid. Het gebruik van een megafoon, een ballon, xylofoon benadrukken de  authenciteit waar je als publiek volledig in mee wordt gesleept.

De klapper van het optreden is wel het laatste nummer waarbij Patrick Watson met een stellage van megafoons het publiek in gaat, al snel gevolgd door de rest van de band, onder andere met een zingende zaag. Na een tochtje door de zaal, waarbij Watson zich verbaast over de absurde lengte van de gemiddelde Nederlander, is de band opeens kwijt. Totdat we een stel voeten (zonder schoenen) van de gitarist over de rand van het balkon zien zwaaien.  Collectief zingt men het prachtige nummer  ‘The Storm’ met de band mee.

Na de tour door het publiek lijkt het erop te zitten, maar niets is minder waar want de oude singel ‘The Great Escape’ is nog niet ten gehore gebracht. Ook daarna kan de band er niet genoeg van krijgen, echter na een tweede toegift is het toch echt voorbij. De bandleden lijken het zelf ook jammer te vinden, en hebben een geweldig intieme sfeer met het publiek weten te scheppen. Doe ons Patrcik Watson & The Wooden Arms elke week.

Gezien: Patrick Watson & The Wooden Arms. Mezz, zondag 24 mei 2009