De Vlaamse pianist en ex-radiomaker bij Studio Brussel Jan Hautekiet en de Amsterdamse oud-zanger van Tröckener Kecks Rick de Leeuw, de laatste jaren ook als schrijver actief, traden al eerder samen op in het theater en namen in 2008 de cd ‘Waar’ op. De vrienden deden dat met een studioband. Vanavond in het Valkenbergpark hebben ze een begeleidingsband meegebracht waarbij de zanger/gitarist Ruben Block van de fantastische rockband Triggerfinger het meest verrassende lid is. Stuk voor stuk zijn het goede muzikanten en Rick de Leeuw is op het podium zoals in de tijd van de Kecks: nonchalant, swingend en enthousiast. Zelfs een grijzende De Leeuw kan nog stevig brullen!

Helaas voor de fans: slechts twee nummers van Tröckener Kecks komen voorbij, waarbij het prachtige ‘Een Dag Zo Mooi’ in de toegift. En toch is ook de rest van de set heel herkenbaar, zelfs als je geen nummers van Hautekiet & De Leeuw kent. Een voorbeeld: Rick de Leeuw begeleidt zichzelf met harmonica als hij ‘Net Als Een Meisje’ zingt, een eigenzinnige Nederlandstalige versie van Bob Dylan’s ‘Just Like A Woman’. Omdat we het nooit mogen vergeten, geeft de zanger ons Armand’s ‘Ben Ik Te Min’ en ook zijn vrije vertaling ‘Karolien Zegt’ van Lou Reeds ‘Caroline Says’ wordt met verve gebracht. Fraai om te horen hoe hij ‘All her friends call her Alaska’ heeft herschreven naar ‘Al haar vrienden noemen haar IJsland’ zodat het rijm behouden blijft in het Nederlands.

De typische thematiek van Rick de Leeuw is na al die jaren nog hetzelfde en dat is heel fijn, met teksten over de liefde, relaties, weemoed, je leven leven en ervoor gaan. Liedjes als ‘Wat Telt Is De Liefde’ en ‘Thuis’. Of ‘Hart In De Keel’, dat op het podium als een dreigend gedicht begint, overgaat naar een jazzy blues met harmonica en eindigt met een rustige voordracht van de zanger. Rick de Leeuw blijft een tekstschrijver van formaat en laat dat vanavond weer ouderwets horen.

Om over de muziek nog maar te zwijgen… De band neemt rustig de tijd en levert lekker lange nummers af wat past bij de locatie en de sfeer van de zomer. Jan Hautekiet speelt degelijk, maar blijft redelijk onopvallend. Vooral omdat die ruige Ruben Block de show steelt, zijn rockende en soms naar blues neigende geluid heeft immense toegevoegde waarde en maakt het optreden spannender. Hautekiet is op zijn sterkst als hij een snerpende solo van Block overpakt met zijn pianospel en een nummer met onweerstaanbare, melancholische klanken naar het einde brengt. Maar ook als hij het met zijn piano/orgel opneemt tegen de ritmesectie van bas en drum met die duivelse Block levert het een magnifiek geluid op dat je niet verwacht tijdens een concertje in het park. De Leeuw geeft op deze momenten zijn prominente plek graag eventjes op, de buiging naar Block is ook welgemeend. Enige minpunt van een verder uitstekend concert was dat de rechterboxen een keer of zes eventjes uitvielen, maar goed: het kan nooit perfect zijn.

Gezien: Hautekiet & De Leeuw, Valkenbergpark dinsdag 28 juli 2009.