Alweer een zonnige zondagmiddag tijdens een concert in het Mezzcafé, en dat is niet positief. Rue Royale stond twee weken eerder voor een goede vijftien man te spelen en nu heeft ook Dearhunter niet meer dan twintig man publiek, zonde! Derrick Skyvan maakt prachtige country-/folkliedjes, die het publiek de adem benemen. In 2005 stopte de band Wealthy Beggar, zanger en songwriter Derrick Skyvan ging toen solo aan de slag, en met succes. Zijn liedjes zijn puur en komen recht uit het hart. Singer-songwriter, folk, country en americana komen bij elkaar en zorgen voor een prachtig geheel. Hoewel Dearhunter normaal een volledige band is, betreden deze zondagmiddag maar twee heren het podium. Derrick Skyvan zelf en contrabassist Ewen Vernal. De rest van de band is op vakantie of afwezig, aldus Derrick. Hij heeft het goed geregeld met Ewen Vernal, deze Schote bassist speelde ondermeer bij Capercaillie en werkte samen met Kate Rusby en Lou Reed. En goed is hij zeker. De liedjes van Dearhunter gaan over liefde; highschooldrama’s en balladades komen voorbij. De muziek is zo breekbaar en zacht dat elk geluid redunant is. Dat is jammer, zelfs het koffiezetapparaat doet je opschrikken. De zang van Derrick Skyvan lijkt af en toe op die van Johan-frontman Jacco de Greeuw, maar doet ook denken aan Damien Rice; geweldig als je het mij vraagt. Wat jammer is, is dat Derrick zelf ook lijkt te balen van het weinig publiek. Hoewel hij het publiek meedermaals bedankt voor haar aanwezigheid, straalt hij niet uit dat hij zelf geniet van zijn muziek. Heet laatsts nummer heet expected to rock, en gaat over vijftigplus muzikanten die nog allerlei malle fratsen uithalen om hun fans te blijven bedienen. Een stille hint dat Dearhunter zelf is ‘expected to rock’? Gezien: Dearhunter, zondag 28 september in het Mezz Café.