Lawaii Muziek: Inmiddels is wel bekend dat Lawaii zijn naam geen eer aandoet. Fijne sixtiespop die over het randje durft te gaan. Veel publiek voor een vrolijke opnener van de zaterdag van Breda Barst. Plus: Lawaii is vernieuwend, sixtiespop is niet het genre wat vandaag de dag nog vaak gemaakt wordt. Als extraatje heeft Lawaii vandaag een blazerssectie meegenomen die het geheel een extra ‘touch’ gaf. De humor van zanger Ruut van Andel zorgt voor een ontspannen sfeer bij het publiek. “Het was gezellig, volgende keer bij mij thuis.” Min: Lawaii is leuk, maar live is het niet echt goed. Constructief is de band niet te noemen en de zang van Van Andel is niet overal even zuiver. De losse elementen van Lawaii zijn leuk, maar als geheel komt het niet echt over. Lawaii is misschien meer een band voor in een kunstzinnige kroeg, maar voor Breda Barst is het te weinig. Oordeel: 6,5, er is zeker genoeg te ontdekken in de muziek van Lawaii, maar een festival is niet de juiste presentatieplek. [LR] ---------------------------------------------------------------------- Marike Jager Muziek: Met Backpack en gitaar trok Marike Jager de halve wereld over om uiteindelijk terug te keren met het besef fijne liedjes ten gehore te kunnen brengen. Haar muziek is te omschrijven als uiterst sfeervolle gitaarpop met een jazzy randje, maar bovenal meeslepend...... Zou het voldoende zijn voor het opwarmende Breda Barst publiek? Plus: De gemakkelijk in het gehoor liggende liedjes zijn lichtvoetig en lenen zich uitstekend voor het moment van de dag. Het publiek kan al swingend en kneuveld genieten en opwarmen voor de rest van het programma. Muzikaal is het ook dik in orde; Marike heeft een heerlijk zuivere stem en haar band weet het geheel kleur te geven. Ook het nieuwe werk klinkt goed en lijkt de breedte op te zoeken met wat meer elektronica. Min: Opvallend is dat het publiek praten boven aandachtig luisteren prefereert. Het geheel doet al vlug eentonig aan en er ontbreekt spanning en avontuur in het repertoire. Het is allemaal iets te degelijk en dat is jammer, want er is zeker sprake van talent. In een andere setting zou deze band beter tot haar recht komen. Oordeel: 7,5, ...En die kans verdient Marike Jager en band dan ook wel. Onderscheidend is het niet, onderhoudend en vermakelijk wel. Wellicht dat na het uitkomen van haar niewe werk eind oktober Mezz voor die intieme setting kan zorgen en ze het Bredase publiek alsnog kan overtuigen. Het is haar gegund in ieder geval. [IK] ---------------------------------------------------------------------- Hallo Venray Muziek: Het uit Den-Haag afkomstige trio Hallo Venray draait al een tijdje mee in Nederland. De loopbaan brengt ze vanuit het krakercircuit langzaam naar de grote menigte via pop, country en rock, maar altijd intelligent en melodiues. Later dit jaar verschijnt het album Leather On My Soul, waarvan een akoestische en verterkte versie het licht zal zien. Plus: Vuig en ruig luidt Hallo Venray hun optreden op Breda Barst in. Met een vleugje surf en indie, maar altijd rockend als een stier. De bas stuwt, de drums zijn opzwepend en ook Henk Koorn is het gitaarspelen niet verleerd. Energie en diversiteit voeren de gehele set de boventoon en tijd om te pauzeren is er niet. Gas erop dus. Min: Dat valt echter niet te zeggen van de podiumpresentatie. Het doet wat routinieus en plichtmatig aan op de vroege zaterdagavond en dat is jammer. Daarbij gaat het stemgeluid op de duur wat irriteren door gebrek aan afwisseling. Oordeel:8+, Aan spanning geen gebrek bij Hallo Venray, en dat houdt de aandacht erbij. De set is afwisselend en laat goed zien waartoe deze heren nog steeds in staat zijn, het nieuwe werk staat eveneens als een huis. Uiteindelijk komen de oude bokken ook nog wat losser, een rustig praatje kan er niet vanaf wat het optreden ten goede komt. Hallo Venray laat zich niet bijten door de tand des tijds en bewijst nog steeds van toegevoegde waarde te zijn voor de Nederlandse popmuziek. [SS] ---------------------------------------------------------------------- Grand Avenue Muziek: Deze Denen hadden er in hun thuisland al twee succesvolle albums opzitten op het moment dat wij kennis met ze mochten maken. Het album ‘The Outside’ kwam in februari van dit jaar uit en laat horen waarom ze reeds met Saybia op tour mochten. Plus: Het vallen van de avond leent zich perfect voor het geluid van Grand Avenue. De songs zijn sfeervol, melancholisch en meeslepend. Hier staat een band van formaat te spelen waar de ervaring vanaf druipt. Op het laatste optreden van hun zomertour laat Grand Avenue zien waarom ze reeds groot zijn in eigen land. Solide en vol overtuiging wordt Breda Barst getrakteerd op datgene waar Scandinavische bands zo onderscheidend in zijn; mooie liedjes maken. Min: Bijster origineel is het echter niet. Daarvoor ontbreekt het aan een echt eigen geluid, bijvoorbeeld door het gitaarwerk dat veel weg heeft van dat van The Edge. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, veel meer valt er niet te klagen. Oordeel: 8, Het mag opmerkelijk genoemd worden dat Grand Avenue pas sinds kort naam aan het maken is in ons land. Het doet wat veel grotere broertjes als Editors ook zo groot maken; ontroeren, rocken en hier en daar verassen. Wat goed is komt snel, maar in dit geval lijkt rijping het beste proces om de rest van Europa te veroveren. Vanavond hebben ze in ieder geval Breda al kunnen overtuigen van hun kunnen. [SS] ---------------------------------------------------------------------- Vengeance Muziek: Snoeiharde, zompige, scheurende rock. Niets meer en niets minder. Plus: De heren van Vengeance raggen er lekker op los. Vanaf de eerste minuut strooien ze hun rifjes (en geschreeuw) uit over het publiek. De presentatie van zanger Leon Gowie is geweldig. Hij springt en stuitert het hele podium over, en weet ondertussen zelf nog de nodige zanglijnen uit z’n strot te wringen. De scheurende solo’s maken het helemaal af. De heren staan met bezieling op het podium, en het publiek viert zijn feestje. het is een lekker ouderwetse hard-rock band. Je zou er nostalgisch van worden. Min: En dat is nu ook het probleem. Er is werkelijk helemaal niets eigentijds aan Vengeance. Het feit dat ze bezig zijn aan hun 25th-anniversary-tour doet al enige scepsis opkomen, en terecht, want dit had ook twintig jaar geleden gespeeld kunnen worden. De band voelt een beetje als teveel latex op te weinig plafond. Te lang en te dun uitgesmeerd. En wat nu precies de Vengeance-sound is is mij nog een compleet raadsel. Het deed mij denken aan een kruising tussen Led Zeppelin en ACDC. Niet perse slecht, maar het is zeker niet origineel. Oordeel: 7, Twintig jaar geleden waarschijnlijk de bom. Anno 2008: mwoah. Aardig.