Zero Torrent trapte omstreeks half vijf af voor een middag met voornamelijk jazzinvloeden. De jazzrock van de heren van Zero Torrent, allen afkomstig van het conservatorium, gleed makkelijk naar binnen en stond bol van de sublieme improvisaties. Gitarist en voorman Jeroen Torrente leidde zijn band door de sfeervolle modulaties en gaf iedereen de ruimte om solo’s te doen. Hoogtepunten van de set waren ‘de ballade’ zoals Torrente zelf zei en het zelfgeschreven nummer ‘Que’, waarbij hij vreemd genoeg (met een knipoog) opmerkte: ‘ben niet te streng’. Natuurlijk was dit nergens voor nodig, ook omdat het geluid deze middag uitstekend was. Een kwalitatief hoogstaand optreden, dat helaas door veel muziekliefhebbers gemist is… Daarna was het de beurt aan Please, Call Me Richie. De set begon veelbelovend met veel dEUS-invloeden en sterke rhodes en synthesizer geluiden. Wat erg jammer was, was dat de zanger zo goed als onverstaanbaar was. Als hij er bij vlagen al bovenuit kwam, was er wel degelijk kwaliteit te ontdekken, maar door de muur van geluid die de rest van de band produceerde, viel hij geregeld in het niet. De muziek zat echter wel goed in elkaar, daarom was het einde na ongeveer 20 minuten nogal abrupt. ‘Dit was onze lange set’, grapte de bassist nog naar het verbouwereerde publiek, dat vervolgens weer huiswaarts keerde. Zero Torrent en Don’t Call Me, Richie, gezien Mezz café, zondag 13 mei 2007