Dat bezoekers van Mezz donderdag een stevige set voor de kiezen zouden krijgen was voor aanvang al duidelijk. Triggerfinger was op bezoek met hun pure rock ‘n’ roll. Dit betekende voor het publiek een energieke en aantrekkelijk show. Nadat iedereen opgewarmd was door het voorprogramma Les Anges, was het de beurt aan Triggerfinger de zaal te bespelen. Bij het openingsnummer bleek al waarom Triggerfinger in België al zoveel faam maakte. Het dak ging er vanaf de eerste minuut af en nummers volgden elkaar in snel tempo op. Helaas was het volume bij vlagen zodanig opgeschroefd, dat de geraffineerde melodielijnen soms helemaal wegvielen in de muur van geluid. Desondanks bleek duidelijk dat deze mannen een stel strakke en getalenteerde muzikanten zijn. Voor het ongeoefende oor leken de nummers van Triggerfinger naarmate de set langer duurde, steeds meer op elkaar, maar wie goed luisterde, hoorde hoe doordacht de muziek eigenlijk is. Al neemt dit niet weg dat een show van langer dan een anderhalf uur misschien teveel van het goede zou zijn geweest voor het gros van het publiek. Dit zal voornamelijk komen doordat het tempo constant erg hoog lag en er nauwelijks ruimte was voor rustmomenten. Ze speelden nu een uur inclusief toegift. Voor de meeste bezoekers had er nog wel een nummertje bij gemogen. Dit doet echter niets af aan de kwaliteit van Triggerfinger. De band staat als een huis en de leden zijn stuk voor stuk één met hun instrument. Als afsluiter hebben de heren een briljante versie van ‘Commotion’ van Creedence Clearwater Revival in petto. Het knalt, het bruist en het is geweldig om te zien hoe de band er plezier in heeft. Zanger/gitarist Ruben Block gaat zelfs op zijn versterkers staan om zijn solo kracht bij te zetten. Drummer Mario Goossens gaat tekeer als Animal van The Muppets en bassist Monsieur Paul staat zichtbaar te genieten. Wat mij betreft veroverd dit trio dit jaar definitief heel Nederland!