Voor me ligt het eerste muzikale product dat de nieuwe formatie ‘Percival’ uit Dongen in eigen beheer uitgegeven heeft, genaamd Persephone. Het blinkende schijfje bevat drie tracks en is voorzien van een kleine inlay met bandgegevens en de studio waar het opgenomen is, te weten Studio 195. Percival claimt een band te zijn dat een eigen mix van emo, indie en rock voortbrengt. Wanneer ik de EP een eerste keer vluchtig luister valt me meteen op dat het gevoel van het geluid me erg bekend voorkomt. De afwerking is prima, alhoewel de drums en bas iets minder aanwezig zijn dan de scherpe randen van de gitaren, maar dit hoeft niet per definitie een negatief punt te zijn. Studio 195 zei u, Studio 195 ademt het inderdaad in alle delen van de productie uit. De eerste track begint met een drumintro waarvan ik enkel nog het welbekende “one-two-three-four” mis. Hierna vallen zowel vocalen, gitaren en bas tegelijk in en ontwikkelt het nummer zich tot een uptempo punkrocksong. De combinatie couplet-refrein valt goed uit, enig minpuntje is de afwisseling die ontbreekt in de gitaarriffs, na zo’n twee minuten is de boodschap duidelijk. Een stilte brengt een rustpunt in het nummer. Ik laat me verrassen door nummer twee op de cd; een laidback drum, goed getimede bas en een leidende gitaar. Rond de anderhalve minuut wordt het geheel wat minder rustig en gaat het over in een Pearl Jam-achtig rocknummer. Verdere invloeden die er in te horen zijn voor mij bands als Face Tomorrow en regionale genregenoten –alhoewel deze band niet meer als zodanig bestaat - Awaiting Seasons. De climax volgt in een meerstemmig einde. Riskant om een ballad op te nemen op een eerste EP, zeker gezien de functie die een ballad live kan hebben. Aan de ene kant kan het een rustpunt in je set zijn, aan de andere kant kan het heel de energie en drive uit een optreden halen. Track drie, “Don’t get this the wrong way”. Dat geldt tevens voor mijn boodschap aan de zanger. Over het algemeen zijn de vocalen goed verzorgd, al zit hij soms tegen de rand van zuiverheid aan. In dit nummer komt de balans tussen gitaar en bas goed uit de verf, de bas dient niet enkel meer als dragende factor voor het nummer. Een herkenbaar gitaarriffje maakt het geheel af en sluit het geheel af. Percival is beinvloedt door Just Surrender, Taking Back Sunday en Spitalfield. Toch is het meer punkrock en echte rock die ik hoor. Het stempel emo is makkelijk te maken, toch zorgt het er voor dat het eigenwijze bands ook op de grote hoop gooit. Mijn advies is om nog iets selectiever de balans tussen bas en gitaren te vinden om zo het dikwijls onvermijdelijke alsnog vermijden, dat het publiek je herkent als “die emo-band”. Eindoordeel: strakke productie, veel lef door de ballad op plaats twee te zetten en met een beetje bijschaven binnenkort vast ergens in de regio te zien!