Wat kan je verwachten van een band die al ten dode was opgeschreven? Na het verlies van hun zanger en een deel van hun naam, krabbelen The Undeclinables op uit de dood, met een warm-up concert in Mezz. Vanavond staan ze in het voorprogramma van de Belgische punkrockband Nailpin. Dat The Undeclinables moesten wennen aan optreden, bleek al bij de vraag of er nu wel of geen intro gespeeld moest worden voor het optreden. Toen er niks uit de boxen kwam, werd besloten om geen intro te spelen en het publiek meteen het vuur aan de schenen te leggen. Dit probeerden ze in het begin echter met het spelen van vooral onbekende nummers, die niet echt aansloegen bij het publiek. Het was duidelijk ook wennen voor Erik van Haaren , de nieuwe zanger van The Undeclinables. Hij is duidelijk geen punkzanger en het valt op dat hij moet wennen aan die rol. Een beetje onhandig rent hij het hele optreden van de ene naar de andere kant van het podium. Juist dit maakt hem wel heel ontwapenend. De show kwam pas echt goed op gang na een paar hardere nummers en nummers van de cd "Their Greatest Adventures". Vooral bij het hardere werk komt de band beter tot zijn recht en ging het oudere deel van het publiek echt los. Op dat moment werd de generatiekloof tussen de vrouwelijke zestienjarige Nailpin fans en de mannelijke 25+ fans van The Undeclinables duidelijk. Waar de 16 jarige meisjes een beetje apathisch naar hun mobieltje staarden, waren de oudere fans zoals in die goede oude tijd op elkaar aan het inbeuken. Vooral als The Undeclinables als toetje "The African Song" spelen, en daarbij de Nailpin fans nog tussen neus en lippen door een lesje ritmegevoel geven, is de avond voor de meeste The Undeclinables fans compleet. Maar willen The Undeclinables echt een nieuwe start maken, dan wordt het tijd dat ze snel de nieuwe cd uitbrengen. Zodat de jongere punkfans ook bekend raken met de nummers van The Undeclinables, want nu moet de band wel erg op de oude nummers en de oude fans leunen. Na deze warming-up mag Nailpin (je weet wel die band die vorig jaar meedeed met MTV Roadrally) de meisjesharten sneller laten kloppen. De show van deze Belgen werd perfect uitgevoerd. Zelfs bij het promoten van de nieuwe cd was de perfectie hoorbaar. "Awel, onze nieuwe cd 'White Lies & Butterflies` is te koop bij de merchandise" rijmde perfect. Maar tja is dit nu punk? Nou niet echt. De band heeft meer weg van een boyband met gitaren, inclusief de gillende meisjes. Dit heeft de band zelf ook door, want het akoestische intermezzo kondigt de zanger aan als het Backstreet Boys gedeelte van de show, uiteraard inclusief aanstekers. Maar dit buiten beschouwing gelaten was het wel een erg strak gespeelde show en dat was precies wat de fans willen. De nummers zijn goed opgebouwd, de show ziet er gelikt uit en de interactie met publiek is gewoon erg goed. En ja vroeger was altijd alles beter, dus aan al de Nailpin fans, laat die oude punkers maar zeiken dat jullie muziek geen punk is en dat vroeger punk nog stoer en vuig was. Maar onthoud: over 10 jaar staan jullie als oude punksters te kijken naar Nailpin en denken jullie ook terug aan die goeie oude tijd, toen punk nog echt was... Nailpin en The Undeclinables, gezien: 14 juni 2007, Mezz, Breda