Het is altijd een verassing uit hoeveel man Trio con Brio zal bestaan. Zijn ze met zijn tweeën of nemen ze een drummer mee? Vrijdagavond in Het Hijgend Hert was het helemaal anders, ze waren met zijn vijven! Trio con Brio is eigenlijk een uit Breda afkomstig duo wat bestaat uit Leon Weterings en Frans Ruskus, maar vrijdagavond brachten ze drummer Pim Griens, bassist Jeroen te Koppel en gitarist Carlo Neve mee. Frans en Leon zaten eerst samen in rockband Curfish, toen het daar wat minder mee ging, besloten ze samen verder te gaan als Trio con Brio. De akoestische folk past meer bij hun leeftijd, dan de stevige rock die ze met Curfish maakten. (ik citeer) Een halfuurtje later dan verwacht begon het spektakel. Het eerste nummer werd gespeeld in de oorspronkelijke bezetting, twee mannen met een akoestische gitaar. Het nummer droeg de titel ‘Now you’re gone’, gelukkig bleef het publiek. Bij het tweede nummer ‘Going down’ speelde heel de band mee. Een erg vet nummer en een vierstemmig refrein. De eerste set bestond uit veel stevige nummers, wie Trio con Brio wel eens eerder heeft gezien herinnert zich waarschijnlijk de mooie, rustige nummers. Door de grotere bezetting werden de nummers voller, natuurlijk bleven ze mooi maar het neigde meer richting rock. Persoonlijk vond ik dit erg leuk, Trio con Brio heb ik al meerdere malen in verschillende bezettingen gezien. De bezetting van vijf sprak me erg aan doordat de muziek een stuk voller en steviger werd. Wat jammer was aan de grotere bezetting was, dat er minder ruimte overbleef voor improvisatie. Het laatste nummer van de set over Leon’s favoriete docent in ‘tight black pants’, werkte ontzettend naar een climax toe wat voor een spetterend einde van de eerste set zorgde. Na een klein halfuurtje pauze was het tijd voor de tweede set. Het eerste nummer was Quiet now, hoewel ik dit een heel mooi nummer vind, raakte het me nu minder. Naar mijn idee hadden ze beter kunnen beginnen met een wat ‘vetter’ nummer om de aandacht van het publiek opnieuw te trekken. Het publiek moest er nu weer een beetje inkomen. Lolling lilly was net als Quiet Now zonder slagwerken helemaal tweestemmig gezongen. Het prachtige ‘Gwen’ gaat over de beste drummer en basketballer van Breda. Een supermooi liedje voor de zoon van Leon. Na het gevoelige ‘Gwen’ speelde het Trio/vijftal nog drie nummers met mooie climaxen en fijne refreintjes. Het optreden zelf was erg goed, het was alleen erg jammer dat het geluid dramatisch was. Alles leek tegen te zitten: beperkte technische middelen, een slecht functionerende basversterker en een geluidsman met matige technische kennis. De basgitaar stond ontzettend hard, terwijl bij een akoestische gitaarband de bas een ondersteunende functie heeft. De bas was in heel het Hert goed te horen, de gitaren moest je daarentegen zoeken. Bij ‘Gwen’ werd één gitaar niet uitversterkt, ontzettend zonde en een fout die makkelijk had kunnen voorkomen. Meerdere malen ging het geluid ‘rondzingen’ wat voor gezoem en ander gek geluid zorgde.