Het is bij dialectpop blijkbaar erg belangrijk waar de band vandaan komt. Want de eerst zin die Sammy, de zanger van de Fixkes, de dampend hete Mezz inslingerd is: “Wij zijn de Fixkes en we komen uit Stabroek”, vervolgd door de ode is aan Stabroek, “ik zen van Stabroek”. Het openingsnummer geeft eigenlijk al veel weer van wat de Fixkes in huis hebben, het nummer golft tussen akoestische pop en hip hop. Goed even een klein aardrijkskunde lesje; Stabroek is een dorpje gelegen tussen Antwerpen en de Nederlandse grens. Aangezien de Fixkes in het Stabroeks dialect zingen heeft deze ligging voor Brabanders een groot voordeel, het is bijna verstaanbaar. Dat de nummers verstaanbaar worden gezongen is een zege, want de Fixkes zijn een meester is het schrijven van prachtige liedjes over herkenbare dingen. De nummers kijken op een nostalgische manier terug op het pre-gsm en pre-msn tijdperk van de jaren tachtig, waar je kon voetballen tot het donker werd en je het nog gewoon “aan” vroeg aan het meisje waar je heimelijk verliefd was. Er is echter een grote horde die de Fixkes in Mezz helaas niet kunnen nemen en dat is de zaal stil te krijgen. Tijdens het hele optreden overheerst het gepraat in de zaal het stemgeluid vanaf het podium. Hierdoor zijn de nummers moeilijk te volgen en vooral de rustige nummers die het vooral moeten hebben van de teksten vallen hierdoor in het water. Maar dit is meer op het conto van het publiek te schrijven, dan dat de Fixkes hier op afgerekend moeten worden. Op het podium presenteren de Fixkes zich als de ideale schoonzonen, met af en toe een duister kantje. De ideale schoonzonen komen vooral naar boven bij de liefelijke liedjes over liefdesverdriet in “alles komt terug” (waarom dan gij nie) en het wachten op de ware liefde in “ik eb tijd”. De donkere kant van de Fixkes komt natuurlijk duidelijk naar boven in het rapnummer “vrijdagavond” een nummer over tijdens het stappen een vrouw versieren en er dan achterkomen dat haar vriend achter haar staat. Maar eigenlijk komt de donkere kant van de Fixkes veel mooier tot uiting in het liefelijk klinkende “Ongelukkig”. In dit nummer wordt de hoop bezongen dat je ex met haar nieuwe vlam een beetje ongelukkig is. Vooral door het rumoer in de zaal hebben de Fixkes af en toe moeite om het publiek gefocust te houden, vooral wanneer er meerdere rustige nummers achter elkaar gespeeld worden, dwaalt het publiek af. De aandacht wordt dan weer teruggetrokken door een stevig rocknummer of het prachtig psychedelische “ziende mij nog gere”. In dit nummer wordt het hele scala aan muziekinstrumenten die op het podium staan gebruikt en toont de band zijn klasse. Fixkes & Mondo Leone Gezien: Mezz, donderdag 20 december 2007