Wat zijn jullie twee laatst aangeschafte platen?
Alex: Ik kocht onlangs de klassieker Trapped van Colonel Abrams. Dat is een track die enorm vaak gesampled is in de housescene, maar hij is dan ook een ontzettend bekende vocalist. Ik kocht het origineel, omdat ik 'm simpelweg niet kon laten liggen. Bij het spitten in de platenzaak stuitte ik op de plaat en door de heftige hoes, Abrams kijkt je indringend aan, moest ik 'm hebben. Voor drie euro was 'ie van mij.
Daan: Ik begin met een tijdloze plaat van Deep Dish uit 1994. Het nummer The Dream - en dan met name Sharams Deep Dish Dreamscape Mix - kun je over twintig jaar gerust nog steeds draaien. Een peaktime nummer met een goede break en dito geluiden, zou het gerust een klassieker kunnen noemen. De geluiden worden steeds maar euforischer en ik had de plaat al geruime tijd op mijn verlanglijst staan. Naar deze plaat bouw je op, maar na deze plaat bouw je ook weer af; prima te gebruiken als hoogtepunt in je set. Een paar weken geleden kwam ik 'm tegen in Leeuwarden en ook al ben ik tegenwoordig geen fan meer van Dubfire en Sharam, dit blijft een parel.

Wat is jullie tweede?
Alex: My Old Friend van Kerri Chandler, uiterst sfeervol en vrolijk met een typische Kerri Chandler sound. Vanaf het intro voelt het nummer meteen stevig aan en kan er gedanst worden, terwijl er eigenlijk nog weinig gebeurt. Het leuke aan bijna alle platen van Chandler is dat je echt hoort dat hij een unieke manier te pakken heeft om de bass erin te gooien. Je weet daardoor meteen dat het een Chandler plaat is. Voor mij is dit één en al flow, gecombineerd met een bruisende energie.
Daan: Ik doe iets dat niet mag en kies voor een nummer dat ik laatst van iemand kreeg en verder voor mezelf moest houden. Misschien is dit het moment om 'm toch te delen. De Chez 'N Trent Dub Mix van Naomi Daniel's Feel The Fire begint met een zieke intro, dat vrij lang duurt. Ik koop tracks vaak met een gevoel erbij van op welk moment ik 'm in een set zou draaien en dit is de ultieme openingsplaat voor mij. Dat mensen meteen weten: oké, dit is de sound van Daan Groeneveld en zo gaan we de komende twee uur doorbrengen. Dit nummer begint meteen goed en sferisch, waarna er een heel smerig dubgeluid overheen knalt. Helemaal mijn ding.

Normaal stop ik nu met het vragen naar platen, maar hebben jullie nog meer in de aanbieding? We zijn lekker bezig.
Daan: De Open Wide remix van Bott-ee Rider kan niet onvermeld blijven.
Alex: Hahahahaha.
Daan: Ik heb 'm wel eens in een dj-set gestopt, maar mensen vangen 'm vaak niet zo goed op. Voor ons allebei is dit de essentie van house. Ik krijg altijd een glimlach op mijn gezicht van dit nummer, ook omdat ik de plaat in New York heb gekocht; toch de stad waar 'ie vandaan komt. Voor mij is dit hiphop in een housejasje, want er hangt een enorme ghetto-vibe omheen. In mijn hoofd zie ik altijd een hele grote donkere meneer met acht mooie chicks om zich heen. Ze rijden allemaal tegen hem aan. Het stoort me alleen enorm dat het nummer slechts drie minuten duurt, want daardoor krijg je nauwelijks de tijd om 'm lekker te mixen.
Alex: Forever van Chez Damier en Stacey Pullen is voor mij een bijzondere. Mijn favoriet is mix nummer twee en de plaat is uitgebracht op Serious Grooves, een toplabel overigens. Chez heeft deze plaat zelf voor me gesigneerd - 'Alex, best to come. Chez' - en dat geeft 'm extra waarde. Ik vind dit echt een afsluitplaat, met een enorm lang intro. Goed opgebouwd en het oude en rauwe gekraak dat je hoort, maar misschien is mijn naald niet zo best meer, heeft veel charme.
Daan: Om nog even bij house te blijven: Kerri Chandler's dubversie van Soul Symphony's Lastin Luv. Ik ben erg op house uit New York gericht en weet daar veel van af. Alex weet eigenlijk van praktisch alles wel iets. Misschien vind ik dit wel de beste plaat die Chandler ooit gemaakt heeft. Over de man in kwestie hoeven we het verder niet echt meer te hebben. Chandler is een god in deze scene. De plaat is overigens niet uitgebracht en enkel als promo verkrijgbaar.
Alex: Dit penetreert mijn ziel, echt waar. Hiermee sloten we een paar weken geleden af op Welcome To The Future. Er zijn zo enorm veel goede platen gemaakt vroeger, dat is niet te geloven.

Jullie hebben allebei de liefde voor muziek van huis uit meegekregen, hè?
Daan: Mijn vader is een meesterlijke pianist, dus ja. Op bijna elke piano die hij ziet, speelt hij even een klassiek stuk. Ken je de film over Mozarts leven? Ik was vijf en had na het zien van de film mijn eigen piano gemaakt van wc-rollen. Ik begon met klassieke piano, een beetje op de Oud-Zuid manier als het ware.
Alex: Mijn geschiedenis is bekend. Mijn vader begon in '89 met Portland Studio's in Amsterdam, een combinatie van Portugal en Nederland. In die tijd heeft hij met mannen als Eddie de Clerq en Joost van Bellen, Charlie Lownoise en Ted Langebach in het buitenland veel hits gehad. Destijds veelal echte garagehouse. Ik groeide zelf op in de studio, tussen de kabels en draden. Zat al meteen in het audiowereldje als klein mannetje. Om een leuk voorbeeld te noemen: toen ik vier was, zat ik op de kindercrèche en we hadden daar een heuse 'bandjesdag'. Dan mocht je een casettebandje mee naar school nemen en dan werd daarnaar geluisterd met z'n allen.
Daan: Dat had ik ook wel willen hebben op school!
Alex: Precies, dat zijn leuke dingen. Ik zat in het groepje op de crèche met twintig kinderen die allemaal VOF de Kunst, smurfenverhalen en De Berenboot mee hadden. Zelf nam ik een mixtape van mijn vader mee, want mijn vader gaf mij en mijn broers altijd speciale mixtapes. Alle drie dezelfde, maar met een eigen custom-made hoesje en onze eigen naam erop. Op de mixtapes stond een soort 'eurodance'. Veel vrolijk werk op een redelijk hoog tempo, maar wel toffe undergrounddingen. De mixtapes droegen altijd de naam 'Hardcore XTC', dus dat nam ik als vierjarig kind mee naar de crèche. Ik denk dat de juffrouw de eerste keer best geschrokken is.
Daan: Hahaha.

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Alex: In 2010 ging ik nog vaak naar illegale feesten. Een beetje tegen de standaard in, noem het de 'randstadjeugdmentaliteit'. Toen ik op een feestje was vlakbij Sloterdijk, in een soort anti-kraakpand, zag ik Daan voor het eerst. Het feest heette Wildkamperen en er waren twee zalen volgepompt met geluid. Op het moment dat ik binnen kwam, was er in de ene zaal een spacy technodude bezig, op dat moment te heftig voor mij. In de andere zaal stond er een gast dikke garage te klappen, gemixt met een randje techhouse, maar op een heel solide manier. Hij draaide met een fout wit MacBook'je en het bleek Daan te zijn.
Daan: Binnen een maand was het alsof ik op muzikaal gebied eindelijk iemand had ontmoet waarmee ik die 'broer vibe' had. We stuurden elkaar shit en alles was meteen raak. Ik draai eigenlijk al old school house zo lang ik bezig ben met muziek. Lange tijd was er nooit echt iemand die dat samen met mij deed en toen was daar ineens Alex. We hebben elkaar in elkaars scene geïntroduceerd en dat pakte hartstikke goed uit.

Hoe gaat het met Tomorrow Is Now, Kid!?
Alex: Ja, dat gaat goed. We hebben even een zomerstop achter de rug wat releases betreft, maar er komt heel veel aan. Vlak voor de zomer verscheen er een nieuwe EP van New Jack City, 12 inch. Die plaat heeft het super gedaan en is helemaal uitverkocht. Eigenlijk ben ik vandaag een heel blij man, want ik heb net twee tracks van de momenteel in Berlijn woonachtige Alex Agore getekend. Daarnaast komen er twee tracks van Fabio Monesi uit bij ons die heel smerig en steady zijn. Misschien zelfs nog een derde track, met een remix van Malin Genie, maar dat is afwachten.