Bill Laurance geeft zijn visitekaartje af

"Het is me voor het eerst gelukt om alles wat me karakteriseert te vangen in mijn muziek"

Mark Bink ,

In Amsterdam vind je meer verschillende culturen dan in New York. Muzikanten van over de hele wereld komen naar onze stad om te laten horen wat ze in huis hebben. In de rubriek Mokum Melting Pot aandacht voor een keur aan stijlen, van jazz en funk tot niet-westerse muziek. Dit keer aandacht voor Bill Laurance, toetsenist van een van de hipste en beste crossoverbands van het moment: Snarky Puppy. Met zijn solo-album Flint breekt hij niet met de eclectische Snarky-traditie, maar drukt hij er wel zijn persoonlijke stempel op, wat de plaat een heel eigen karakter geeft. Het Bill Laurance Project, naast Laurance bestaande uit zijn Snarky-maten Michael League, Robert ´Sput´ Searight en het Heritage Orchestra Strings en een hoornspeler is dit weekend live te zien; zaterdag 11 oktober in BIRD (Rotterdam) en zondag 12 oktober in de North Sea Jazz Club.

In een eerder interview zei je dat Flint het album is dat je altijd al wilde maken. Hoe wist je dat het moment was aangebroken om eraan te beginnen?
Het is een proces geweest van tien jaar, waarin ik aan verschillende projecten heb gewerkt. In al die tijd was ik nooit helemaal tevreden met het eindresultaat. Een van de redenen daarvoor was dat ik in het verleden mijn muziek categoriseerde: de ene keer hield ik me bezig met popmuziek, dan weer met jazz en vervolgens met dance. Ik ben niet ontevreden over mijn werk uit die tijd, maar ergens voelde ik me toch beperkt. Toen ik begon aan Flint dacht ik niet na over met welk genre ik bezig was; ik realiseerde me dat je niet alles hoeft te categoriseren. Dat gaf me een gevoel van vrijheid.

Het verbaast me dat je dat zegt; je bent toetsenist in Snarky Puppy. Als er een band is die zich niets aantrekt van hokjes en genres…
Dat is waar. Ik heb juist geleerd het categoriseren los te laten doordat ik onderdeel uitmaak van de band. Toch was dat ook een kwestie van tijd, want tegelijkertijd was ik bezig met het vinden van mijn eigen geluid. Hoewel ik beïnvloed ben door verschillende soorten muziek, wist ik wel dat iets het bij elkaar houdt, datgene wat het mijn muziek maakt. Het duurde even om er achter te komen wat dat was. Waar het op neerkomt is dat je je persoonlijkheid in je muziek legt als je dichtbij jezelf blijft terwijl je met muziek bezig bent.

Wat kom ik over jou te weten door naar je muziek te luisteren?
Je hoort onder andere mijn emotionele kant. Dat heeft ook te maken met mijn rol in Snarky Puppy; in de band ben ik de gevoelige jongen. Dat is de ruimte die ik heb ingenomen, of beter gezegd; de ruimte die er nog over was. Er zijn zoveel virtuoze muzikanten binnen de band, vooral op toetsen, dat ik het gevoel had dat ik geen andere keuze had dan de rustigere, meer ingetogen rol op me te nemen. Dat hoor je terug op Flint, maar er is ruimte voor andere invloeden; funk en groove komen ook aan bod. Dat is ook een onderdeel van mij, ik ben sterk beïnvloed door dance muziek. Ik ben altijd op zoek naar iets dat ik nog niet eerder heb gehoord. Het is me voor het eerst gelukt om alles wat me karakteriseert te vangen in mijn muziek.

Had je voordat je aan Flint begon al het gevoel dat dit het moment was om het allemaal samen te brengen, of kwam je er pas achter dat het zo uitpakte terwijl je aan de plaat werkte?
Ik realiseerde me dat al van tevoren. De eerdere soloprojecten waaraan ik heb gewerkt kwamen tot stand zonder dat ik vooraf diep had nagedacht over wat ik er precies van verwachtte. Dit keer heb ik dat wel gedaan en kwam ik tot de conclusie dat ik al mijn muzikale ideeën wilde samenbrengen. Ik denk dat dat is gelukt. 

Het klinkt alsof Flint je magnum opus is. Heb je nog ideeën voor de toekomst? Kun je hier nog overheen?
Dat is een goede vraag. Je moet weten; ik kom net de studio uit waar ik werk aan een nieuw album. Het is nog niet duidelijk wanneer het uitkomt, maar ik probeer wel verder te gaan na Flint. Dat was de plaat die ik altijd wilde maken en het voelt als een basis die ik kan uitbouwen in de toekomst; ik heb mijn eigen geluid gevonden en kan daarmee verder.

Betekent een nieuw album een muzikaal gezien logische volgende stap na Flint, of wil je juist weer iets totaal anders proberen?
Ik zal niet helemaal breken met het idee achter Flint. Het gaat me er vooral om de grens tussen klassiek en jazz verder te onderzoeken, die fascineert me mateloos. Op Flint hoor je dat al, maar ik wil er nog dieper op ingaan. Flint is als een brainstorm waarbinnen alles mogelijk is, mijn volgende album zal zich meer toespitsen op bepaalde genres en de grenzen daartussen.

We kunnen dus een minder eclectische plaat verwachten?
Ik denk het wel. De composities zullen waarschijnlijk minder eclectisch zijn, maar de arrangementen houd ik graag zo breed mogelijk.

Komt de inspiratie voor de stukken op Flint direct voort uit persoonlijke ervaringen, of is er een minder duidelijk verband tussen je persoonlijke leven en je muziek?
Ik heb de meeste stukken geschreven terwijl ik onderweg was. Die gaan dus over plaatsen waar ik ben geweest. Neverending City gaat over Tokio. De taxirit van het vliegveld naar het hotel maakte een enorme indruk op me. Ik had het gevoel in een eindeloze, overweldigende stad te zijn beland. Ook Flint, het titelnummer, kwam op die manier tot stand. Met Snarky Puppy traden we op in Flint, Michigan. Het is een stadje waar weinig live muziek te zien is. Ik heb nog nooit zo´n hongerig en uitzinnig publiek meegemaakt. Iedereen was heel vriendelijk en na afloop wilden verschillende mensen met ons kennismaken. Als enige Brit in een Amerikaanse band, hoorde ik steeds “hey, Engeland, kom eens hier, we willen met je op de foto!” Dat was een heel bijzondere ervaring die ik wilde vastleggen. Audrey gaat over mijn oma die ik nooit heb gekend. Zij overleed als gevolg van een auto-ongeluk toen mijn vader achttien jaar was. Hij was op dat moment in Turkije, maar mijn opa, oom en tante zaten met haar in de auto. Zij overleefden het ongeluk, mijn oma niet. In mijn familie wordt er nooit over gesproken. Dit is mijn manier om haar de aandacht te geven die ze verdient.  

Voor Flint heb je Michael League (bandleider en bassist Snarky Puppy, MB) en Robert ´Sput´ Searight (drummer Snarky Puppy, MB) gevraagd. Heb je muzikaal gezien geprobeerd iets te maken dat los staat van Snarky Puppy, of was je daar niet zo mee bezig?
Het is eenzelfde line-up, het is instrumentaal en we improviseren, dus er zijn veel overeenkomsten. Het verschil zit ´m in de productie. Op de platen van Snarky Puppy speelt het live-element een grote rol; zoals het klinkt in de studio komt het terecht op het album. Ik wilde meer te weten komen over de mogelijkheden van post-productie en hier gebruik van maken. Sput is een geweldige drummer. We hebben zijn solopartijen bewerkt met bepaalde effecten, wat een bijzonder geluid opleverde. Ik vond het heel interessant om daarmee bezig te zijn.

In de album trailer over Flint wordt duidelijk dat de voorbereidingen op het album behoorlijk wat stress opleverden. Hoe was dat voor jou?
Ja, dat was heftig. Kern van het probleem was dat onze studio dubbel geboekt bleek te zijn. Iemand was vergeten ons in de agenda te zetten en hier kwamen we twaalf uur voor het begin van de opnames achter. Ondertussen had ik al een heel orkest en een filmcrew klaar staan. Plotseling moesten we binnen tien uur een nieuwe studio vinden. Gelukkig was daar Michael League. Een van zijn vele talenten is het veranderen van een negatieve situatie in iets positiefs. Hij stelde me gerust, postte een oproep op Facebook en het kwam uiteindelijk allemaal goed.

Bill Laurance Project, zaterdag 11 oktober 2014, 20:30 uur @ BIRD Rotterdam en zondag 12 oktober 2014, 21:00 uur @ North Sea Jazz Club Amsterdam