Houses overtuigt en betovert

Prachtavond bij debuut in bovenzaal Paradiso

Tekst: Katja Hagenbeuk | Beeld: Sarah Oranje ,

‘Fucking uitverkocht gek!’ schreeuwt drummer Tobias Ponsioen dolblij in de microfoon na het optreden op maandagavond. De bovenzaal van Paradiso is stampvol en het is er ontzettend benauwd. Maar het publiek lijkt dit niet erg te vinden: niemand wil ook maar één noot missen. Houses is in bloedvorm vanavond.

Prachtavond bij debuut in bovenzaal Paradiso

‘Fucking uitverkocht gek!’ schreeuwt drummer Tobias Ponsioen dolblij in de microfoon na het optreden op maandagavond. De bovenzaal van Paradiso is stampvol en het is er ontzettend benauwd. Maar het publiek lijkt dit niet erg te vinden: niemand wil ook maar één noot missen. Houses is in bloedvorm vanavond.

Het is feest. De band presenteert vanavond namelijk het debuutalbum Clean Life. Familie, vrienden en fans –daar zijn er inmiddels al een hoop van- willen allemaal de bijzondere aangelegenheid bijwonen. Daar komt bij dat Houses op een podium vaak fantastisch presteert. En in de legendarische kleine zaal van Paradiso komt het prachtige geluid van de groep helemaal goed tot zijn recht.

Een bijzonder moment is de uitvoering van Black Clothes, het meest intieme en rustige liedje van de set. Ella van der Woude overtuigt en betovert met haar stem het publiek, de rillingen lopen bijna zichtbaar over de vele ruggen. Met Remember, het mooiste liedje van het album, laat de groep dit moment nog wat langer duren.

Kan het nog beter? Ja, dat kan. De uithaal in Red Tears zorgt ervoor dat tranen spontaan in de ogen springen, het is prachtig en pijnlijk tegelijkertijd. Daarmee bewijst Ella dat ze een krachtig inlevingsvermogen heeft.

De zang van de frontvrouw wordt gedragen door een verfijnd en vol geluid, afkomstig van geweldige muzikanten. Het Hammondorgel is lekker prominent aanwezig en is duidelijk een onmisbaar ingrediënt voor de Housesklank. De gitarist speelt zijn partijen met klasse en vernuft, de drummer slaat hard maar professioneel en de bassist sluit daar naadloos op aan.

Heerlijk zijn de harde intermezzo’s waarmee de nummers worden uitgebreid, zo ook in Suicide. Het publiek deint eensgezind mee op de instrumentale passages. Houses besluit het optreden met een snoeiharde cover -het is immers een feestje- maar het draagt niet bijzonder bij aan de avond. Eindigen met een eigen nummer lijkt een betere optie en dat is een compliment. Al met al maakt Houses er een prachtavond van. De bandleden zijn zichtbaar dankbaar dat er zoveel publiek op deze avond is afgekomen en dat hebben ze dubbel en dwars verdiend.

Gezien: Houses, Paradiso, 19 september 2011