Het is D-Day voor Tim Knol. Zijn nieuwe album ligt vanaf 20 mei in de winkels en dat moet gepromoot worden. Zo zit hij vroeg in de ochtend al in de uitzending van Giel Beelen op 3FM en mag hij aanschuiven bij Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door. Na deze drukke dag is er ook nog een klein releasefeestje in de Amsterdamse platenzaak Fame - de plek waar Tim zelf ooit nog de platen van anderen verkocht, maar waar hij deze avond zijn eigen album staat te signeren voor de gelukkige fans die een plaatsje op dit besloten feestje hebben weten te bemachtigen.

Om negen uur, vlak nadat de winkel gesloten is, begint zich al een rij voor Fame te vormen. Nieuwsgierige voorbijgangers vragen wat er aan de hand is en toeristen staan verdwaasd te kijken als je ze vertelt dat deze rij voor Tim Knol is, een jonge Hollandse singer-songwriter met zijn band. Eenmaal binnen zijn er gratis zakjes chips en blikjes bier en fris. "Ik heb gehoord dat jullie stevige drinkers zijn", zegt Tim tijdens het concert. "Er zijn al tien tree bier op in minder dan een half uur".

Samen met zijn band speelt hij zes nummers van het album. Geopend wordt met het nummer Days, de titelsong van de plaat. Een nummer waarbij vooral de prachtige samenzang van de heren opvalt. Vervolgens is het de beurt aan 1966 met een sterk staaltje toetsen van Matthijs van Duijvenbode. Qua stijl is het de Tim Knol die we van het vorige album kennen, maar met een voller geluid en een tikkeltje minder braaf. Volgens Tim is het mooie van deze nummers, dat ze op veel manieren gespeeld kunnen worden. "Hier in een kleinere zaal spelen we ze wat rustiger, maar in bijvoorbeeld Paradiso of het hoofdpodium van Pinkpop zal dat een stuk harder zijn." Maar ook kun je hem tegen komen in een akoestische setting, met alleen gitaar en toetsen.

Het maken van het tweede album was volgens de zanger uit Hoorn niet lastig. "We zijn een tijd terug gewoon begonnen met schrijven en we hebben geen datum genoemd waarop het album er moest zijn. Er was daarom geen druk en dat werkte prettig". Hij is dan ook zeer tevreden over het album, dat in de pers ook al zeer lovende recensies krijgt.

Fame staat bomvol en de temperatuur loopt aardig op. Het publiek lijkt zich uitstekend te vermaken. Er word mee gewiegd, gefotografeerd en vooral luid geklapt en gejuicht na ieder nummer. Al tijdens het spelen zie je veel mensen lopen met de cd of het vinyl in hun hand. Van het nummer Shallow Water, met een mooie bas-solo van Jeroen Overman, gaat het door naar de ballad Do You Leave The Light On. Bij het een na laatste nummer Years moet de band wat improviseren, aangezien drummer Kees Schaper het zonder zijn bass drum moet stellen. De jonge muzikant krijgt het echter voor elkaar het zo te laten klinken alsof er een uitgebreid drumstel op het podium staat, terwijl hij het met één snare-drum moet doen.

Bij het laatste nummer, de single Gonna Get There, krijgen we op de valreep nog wat van het gitaarwerk te horen waar Anne Soldaat om bekend staat. De kassa is open en als wereldster zonder allures staat Tim tot laat vele cd's en platen te signeren en laat hij zich fotograferen met zijn fans. Hoewel hij had verwacht dat het een avond vooral voor vrienden en bekenden zou worden, is de zanger verrast door het aantal voor hem onbekende mensen.

Het is nu aftellen naar de releaseparty in de grote zaal van Paradiso volgende week vrijdag, maar dit voelt voor de zanger nog heel ver weg. Iets bijzonders om zich voor te bereiden op dit optreden doet hij niet, maar een dag of twee van tevoren zullen de zenuwen er zeker wel zijn, weet Tim uit ervaring. Want hoewel hij het afgelopen jaar al veel meegemaakt heeft, wennen zal het nooit. "Al kan ik nu wat beter relativeren en er daarom nog meer van genieten". En hoewel hij uitkijkt naar het jaar dat komen gaat, hij zal eerst deze avond nog met de laatste trein in Hoorn moeten zien te komen.

Gezien: Tim Knol, Fame, 19 mei 2011