Rich Aucoin
Het feestje op dag 1 wordt voortgezet bij Rich Aucoin. Onder veel gejuich van het publiek projecteert hij een ode aan Amsterdam als Indiestad en zijn medebands. De liedjes van Aucoin zijn misschien niet de meest creatieve, hij gebruikt voor elk nummer dezelfde formule, en die formule werkt wel. Door de tekst te projecteren kan de hele zaal meezingen. Aucoin: “Ik fantaseerde over de dingen die ik zelf in een show zou willen zien. En toen dacht ik: wacht! Ik heb een baan waarbij dit allemaal kan.” En daarom sloten we af met het hele publiek onder een grote gekleurd tentzeil voor een goed potje Popcorn.
Rich Aucoin doet het met tenten
Enthousiasme winnaar openingsdag Indiestad
De tweede editie van Indiestad is onderweg en initiatiefnemer Paradiso heeft op dag 1 vanuit de thuisbasis meteen een volledig blokkenschema in petto. Hoogtepunt van de avond is Rich Aucoin, die de zaal met een groot tentzeil voor heel even tot nationale festivalweide omtovert.
François And The Atlas Mountains
De energie is ook te voelen bij de andere band in de grote zaal. François And The Atlas Mountains vallen op door hun minimalistische electropop. Live is François juist heel energiek en klinkt veel experimenteler dan op plaat. Door de vele drums op het podium heeft het iets weg van een franse versie van Friendly Fires. Ook de dansmoves van François doen niet onder voor die van Ed Macfarlane. François: “Het was zo'n groot podium, daar ben ik niet aan gewend. Ik had het idee dat ik heel veel moest bewegen. Maar wat een ervaring.”
Yacht
Afsluiter in de grote zaal is Yacht, de meest geroutineerde act in het schema vanavond. Waar Yacht vorig jaar Amsterdam verliet met een strak optreden in een broeierige Westerunie op Pitch Festival, moeten de Amerikanen nu proberen aan het eind van de avond een nog geen half gevulde grote zaal van Paradiso op te hitsen. De springerige hits -One Step en Dystopia- van het album Shangri-la doen het goed en spuiten stante pede een brok meligheid in de beentjes. In feite maakt het niet zo uit voor hoeveel mensen Jona Bechtolt en Claire L. Evans staan. Jongetje-meisje-duo's -denkend ook aan The Tin Tings- klinken in 2012 wellicht al weer gedateerd maar toch overleeft dit soort electropop. Sterke frivole karakters leiden de dans zonder een vervelend trucje te worden. Een taart wordt het podium opgeschoven en Claire kijkt Jona verstomt aan. "Heb ik wat gemist, hebben wij wat te vieren? Nee toch? Laten we dan gewoon allemaal jarig zijn, ok?"