Wat dat toch is met op tijd beginnen in Bitterzoet, is een groot raadsel. Wederom begint het Deense Oh Land drie kwartier later dan gepland. De aanwezigen deert het niet. Als Nana Oland Fabricus (oh, vandaar die naam!) het podium opkomt in een enorme verentooi en een doorschijnjurkje, gaan zowel meisjes als jongensogen glinsteren van plezier en is het applaus niet van de lucht. Het eerste dat opvalt, naast haar fantastische billen mind you, is dat ze daar wel heel erg van geniet. Als timide-ogende dochter van een organist en operazangeres zou je toch een wat introvertere houding verwachten. Maar niet voor Oh Land. Een sexy dame met sexy muziek, maar oh zo megalomaan vol van zichzelf.

Het past ook niet bij haar muziek. Dansbare, experimentele electropop. In ieder geval ontzettend moeilijk om stil te blijven. It's voodoo you do/ there's fire in the air: dat beschrijft het optreden wel goed. Wat ze ook doet, de glans in de ogen van het devote publiek blijft. Ze weet dan ook wel een goede show neer te zetten. De bos ballonnen die op het podium hangt, wordt gebruikt als kleine projectieschermpjes. Op het moment dat ze gebruikt maakt van een eerder opgenomen sound-koortje van zichzelf, verschijnt haar gezicht in veelvoud op de ballonnen. Tijdens het lieflijke Wolf & I is het een wolvenkop. Tussendoor zijn het dan wel sterren, dan wel kleine lampjes die aan en uitflitsen. Een fantastisch idee en een fantastisch beeld.

Het klinkt het gehele optreden zo loepzuiver en zo gelijk met het album, dat de opmerking (“ik dacht dat ze playbackte!”) van een der aanwezigen terecht is. Het is dat Oh Land te vaak van het podium afrent, eenmaal om haar zichtbare onderbroek goed te doen (zichtbaar voor de eerste rij voordat ze de deur dichtdrukt), maar waar deze Madonna-achtige allures nodig voor zijn is totaal onduidelijk. Water en handdoeken zijn al eerder met zorg op het podium gezet. Daarnaast verdient de drummer een groot applaus: trefzeker raakt hij de drums en zorgt ervoor dat de nummers klinken zoals ze zouden moeten. Schattig en tekenend is het meisje dat voor het laatste nummer Oh Land een zakje met ministroopwafels geeft. Erop geniet een handgeschreven briefje: “Do you have time for a videointerview after the show? KISSES, Barbara'. Oh Land hemelt de stroopwafels op, maar gaat verder niet op het verzoek in en zet het zakje bijna emotieloos op haar keyboard. Zij is tenslotte de ster. Benieuwd of Barbara's wens nog is uitgekomen.

Gezien: Oh Land, Bitterzoet Amsterdam, 21 mei 2011